W badaniu poszukiwano wyznaczników wartości różnych celów życiowych, związanych z odmiennymi wartościami – społecznymi i indywidualnymi. Postawiono hipotezy: osoby wysokoreaktywne (WR) bardziej niż niskoreaktywne (NR) cenią wartości w ogóle, a szczególnie wartości społeczne; osoby wysokoreaktywne w porównaniu z niskoreaktywnymi bardziej cenią wartości ukierunkowane na dobre relacje z innymi, a mniej wartości indywidualne związane z wewnętrznymi standardami; osoby wysokoreaktywne mniej niż niskoreaktywne cenią wartości indywidualne związane z poszukiwaniem stymulacji lub obligujące do podejmowania zachowań o dużej wartości stymulacyjnej; dziewczęta w porównaniu z chłopcami wyżej cenią wartości społeczne, ukierunkowane na dobro pozaosobiste i na dobre relacje z innymi, a mniej wartości indywidualne, związane ze stanami wewnętrznymi i standardami zewnętrznymi; studenci w porównaniu z licealistami bardziej cenią wartości indywidualne, a mniej wartości społeczne. Badaniem objęto: 237 uczniów (w tym 33 mężczyzn) klas trzecich i czwartych LO z małych miast i wsi w wieku 17-18 lat – pod koniec lat 80.; 93 studentów (w tym 35 mężczyzn) z różnych wydziałów Uniwersytetu Łódzkiego w wieku 20-25 lat – w latach 1993-1994. Uwzględniono wyniki 66 uczennic i 83 studentów (w tym 25 mężczyzn). Zastosowano Kwestionariusz Temperamentu Strelaua, Skalę Wartości autorstwa Smoleńskiej, Mandrosz-Wróblewskiej i Skarżyńskiej; w obu etapach badania zbierano dodatkowe dane związane z badaniem siły woli. Stwierdzono, że wyniki, mimo że nie potwierdziły wszystkich hipotez, wskazywały na istotny wpływ reaktywności na ważność wartości indywidualnych oraz wpływ płci i badanej kohorty na ważność wartości społecznych. Częściowo potwierdzono hipotezę drugą – osoby WR mniej niż NR ceniły wartości indywidualne, związane z wewnętrznymi standardami, jednak nie różniły się od nich ważnością wartości ukierunkowanych na dobre relacje z innymi; istotne różnice występowały tylko wśród mężczyzn, dla kobiet ważność relacji z innymi nie zależała od reaktywności. Zgodnie z hipotezą trzecią osoby WR mniej ceniły wartości związane z poszukiwaniem stymulacji lub obligujące do zachowań silnie stymulujących. Częściowo potwierdzono hipotezę czwartą – kobiety bardziej ceniły wartości społeczne i relacje z innymi, a chłopcy bardziej cenili silną stymulację, jednak po uwzględnieniu reaktywności i kohorty wpływ płci był zatarty. Zgodnie z hipotezą piątą studenci mniej niż licealiści cenili wartości społeczne, relacje z innymi i dobro pozaosobiste; niezgodnie – nie różnili się ważnością wartości indywidualnych; licealiści ogólnie bardziej cenili badane wartości niż studenci, chłopcy z LO cenili bardziej wartości indywidualne, związane ze stanami wewnętrznymi i standardy wewnętrzne niż studenci mężczyźni.