W publikacji zaprezentowano dane pochodzące z Polskiego Generalnego Sondażu Społecznego 1992-1997. PGSS to badanie empiryczne, powtarzane od 1992 roku corocznie, a od 1995 co dwa lata, na niezależnych, reprezentatywnych, ogólnopolskich próbach adresowych, dobieranych z operatów GUS-u, osób w wieku 18 lat i więcej; przeprowadzane jest metodą kwestionariuszowych wywiadów indywidualnych. Połączone zbiory PGSS 1992-1997 zawierały 8910 zbadanych osób w wieku 18 lat i więcej. Większość danych zaprezentowanych w publikacji obejmowała próby w wieku powyżej 24 lat, 90,4% wyjściowej próby PGSS (N = 8056). Jako najpoważniejsze nierówności w dostępie do edukacji wskazano mieszkanie na wsi lub w małym mieście, w określonym regionie Polski, przynależność do grupy społecznej, stopień niepełnosprawności, różnice w przekroju płci, przynależność do mniejszości narodowej. Według danych PGSS 1992-1997 spośród 43,4% dzieci, których ojcowie mieli wykształcenie podstawowe lub niższe, wyższe wykształcenie zdobywało 2,1%; wśród dzieci ojców o wykształceniu wyższym wykształcenie wyższe zdobywało 52,5%; za pozytywny uznano wysoki wskaźnik osiągania pełnego wykształcenia średniego przez 44% dzieci ojców o wykształceniu zasadniczym zawodowym. Analiza nierówności edukacyjnych kobiet i mężczyzn w ujęciu pokoleniowym wykazała, że średni poziom wykształcenia kobiet w pokoleniach powojennych był wyższy niż poziom wykształcenia mężczyzn.