Celem badania było poznanie etiologii i symptomatologii zjawiska „drugiego życia” w szkołach ponadpodstawowych. Badaniem objęto 40 uczniów Zespołu Szkół Budowlanych, Zespołu Szkół Elektrycznych, Zespołu Szkół Mechanicznych, Zespołu Szkół Handlowych i liceów ogólnokształcących z Bydgoszczy. 35% uczniów uczęszczało do klas pierwszych, pozostali mieścili się w przedziale wiekowym 15-19 lat. W badaniu wykorzystano technikę rozmów ukierunkowanych. Wyniki badania pozwoliły stworzyć zarys charakterystyki grup należących do podkultury „tępiących koty”. Tylko w 10% wypadków były to grupy inkluzyjne, a 70% badanych uczniów stwierdziło, że stosują one kryteria doboru, w których najbardziej pożądanymi cechami były brutalność, agresja, wulgaryzm. Zdaniem starszych uczniów warunkiem przyjęcia do grupy było również ścisłe wykonanie poleconego zadania (59%), a ostatecznym etapem – złożenie przysięgi (32,5%). Liczebność grup „tępiących koty” wahała się od trzech do 10 osób z przewagą i dominacją chłopców (dziewczęta pomimo bycia pełnoprawnymi członkami grupy wykonują na ogół podrzędne zadania). Liczba takich grup oraz panująca w nich hierarchia władzy były zróżnicowane zależnie od szkoły. Zdaniem 80% badanych przywódcami byli dobrze zbudowani, wysportowani i agresywni chłopcy, budzący postrach w otoczeniu. Rozkład działań między poszczególnymi grupami funkcjonującymi w szkole mógł być podzielony (30%). 85% uczniów twierdziło, że na słownictwo omawianych grup młodzieży składał się młodzieżowy slang urozmaicony specyficznymi nazwami realizowanych zadań (np. wycug/odmulanie mózgu – wkładanie głowy ucznia do muszli i spuszczenie wody; pomazanie – zmuszanie do wysmarowania ucznia własnymi lub cudzymi ekskrementami, posyłanki w czas – robienie zakupów za pieniądze dręczycieli w określonym czasie itp.). Jako przyczynę dręczenia młodszych uczniów starsze roczniki podawały: tradycję (57,5%), dobrą zabawę (50%), wyznaczenie hierarchii (40%), brak powodu lub nieznajomość powodu (7,5%).