Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytania: jakie są formy religijnego przeżywania piękna; jaka jest jego swoistość przejawiana u młodzieży męskiej i żeńskiej w różnym wieku. Badanie przeprowadzono w Lublinie, Krakowie i Warszawie; objęto nim po 40 osób w wieku 12, 15, 18, 24 lat; połowę każdej grupy wiekowej stanowiły osoby płci żeńskiej, połowę – męskiej; wybrano osoby religijne, posługując się metodą sędziów kompetentnych (liderzy religijnych ruchów odnowy itp.). Zastosowano wystandaryzowany wywiad eksploracyjny, złożony z prośby o biografię religijną badanego oraz 18 pytań szczegółowych. Definiowanie przez młodzież piękna religijnego miało charakter „meta” wobec religijnego przeżywania piękna. Piękno w zakresie świadomości religijnej obejmowało 14 dziedzin treściowych; w wypowiedziach dominowały komponenty intelektualne, ale nie na poziomie „meta” badanego zjawiska, lecz wewnątrz niego. Duża liczba wypowiedzi dotyczyła praktyk religijnych, za piękne były uznawane zasadniczo wszystkie wydarzenia w życiu religijnym młodzieży. Wypowiedzi dotyczące więzi ze wspólnotą osób wierzących niejednokrotnie wskazywały na życiodajną dynamikę piękna religijnego. Wypowiedzi zaliczone do kategorii form wyznania wiary akcentowały piękno życia człowieka wierzącego i piękno świadectwa jego życia. Za najbardziej właściwe formy religijnego przeżycia piękna można było uznać doświadczenie religijne (przeżycie dogłębne i wszechstronne) lub uczucie religijne (przeżycie jak płomień). Najmniej wypowiedzi odnosiło się do decyzji religijnych i moralności religijnej. Większość wypowiedzi świadczyła o tym, że badani traktowali piękno jako istotny atrybut i wyznacznik religijności. Za czynniki warunkujące przeżywanie piękna uznano wiek i płeć. Zasygnalizowano obecne w wypowiedziach specyficzne problemy religijnego przeżywania piękna: przeżywanie piękna w cierpieniu, efekty religijnego przeżywania piękna, zagadnienie brzydoty duchowej.