Przedmiotem badania był obraz siebie wśród uczniów z trudnościami w nauce szkolnej – w zależności od płci. W badaniu uczestniczyło 84 uczniów, w tym 41 dziewcząt i 43 chłopców z klas VI–VIII szkoły podstawowej. Badanych podzielono na dwie grupy ze względu na płeć. Respondentów dobrano na podstawie ich niepowodzeń szkolnych – średnia ocen rocznych z podstawowych przedmiotów w granicach wyników dostatecznych. Do zebrania materiału wykorzystano polską wersję skali Piers-Harris. Kwestionariusz zawierał następujące skale: wskaźnik ogólny (dotyczący pozytywnego obrazu siebie), zachowanie, status intelektualny i szkolny, wygląd zewnętrzny i sprawność, lęk, popularność, szczęście i satysfakcja. Wskaźnik ogólny w obu grupach badanych mieścił się w obszarze wartości przeciętnych. Chłopcy okazali się nieco bardziej skłonni do pozytywnej globalnej samooceny niż dziewczęta. Uczennice miały na ogół zaniżony obraz siebie, niższą samoocenę i samoakceptację. Dziewczęta osiągnęły znacznie niższe wyniki niż chłopcy (różnica istotna statystycznie) w skalach: wygląd zewnętrzny, sprawność fizyczna, lęk oraz popularność. Uczennice ujawniły tendencję do niższej samooceny niż chłopcy w zakresie zadowolenia i poczucia satysfakcji (różnica nieistotna statystycznie). Wyniki w skalach zachowania i statusu intelektualnego były zbliżone w obu grupach. Uczniowie na ogół oceniali swoje zachowanie w umiarkowanym stopniu krytycznie, a zdecydowanie negatywnie wypowiadali się na temat swoich możliwości intelektualnych. Respondenci z obu grup nie czerpali żadnej satysfakcji z nauki, nie oceniali optymistycznie swojego powodzenia w przyszłości. Większość badanych, zarówno wśród chłopców, jak i dziewcząt, wykazywała niechęć do nauki, szkoły i odrabiania lekcji. Chłopcy na ogół akceptowali swój wygląd zewnętrzny, sprawność fizyczną i możliwości przywódcze. Dziewczęta w tej kwestii były bardziej samokrytyczne, uważały też siebie za nieszczęśliwe częściej niż chłopcy.