Badanie określono jako wstępne, pilotażowe; jego celem było rozpoznanie percepcji zagrożeń dzieci i młodzieży przez kandydatów do zawodu nauczycielskiego, scharakteryzowanie skali problemów istotnych i możliwych do podjęcia w przyszłych badaniach zasadniczych. W badaniu uczestniczyło 36 studentów Zaocznego Studium Przygotowania Pedagogicznego Akademii Rolniczej w Poznaniu; wiek 24-38 lat, połowa zatrudniona jako nauczyciele w szkołach, staż pracy do jednego roku, w większości kobiety. Materiał badawczy pozyskano techniką analizy dokumentów osobistych – pisemnych, tematycznych wypowiedzi swobodnych, wywiadu narracyjnego, obserwacji, przeprowadzono analizę jakościową. Stwierdzono, że obrazy zagrożeń zawarte w wypowiedziach były konstruowane na poziomie wizji deskryptywnej. W ramach proponowanej przez badanych klasyfikacji sporządzono dwie listy zagrożeń. Na pierwszej znalazły się: agresja i przemoc, narkomania, alkoholizm, subkultury przestępcze, wandalizm, sekty, wczesne inicjacje seksualne i prostytucja, choroby zakaźne, AIDS, nikotynizm, lekomania; zagrożenia były postrzegane w formach klasycznych i współczesnych, pisano o powszechności i ustawiczności ich występowania. Druga lista została zidentyfikowana jako „przyczyny – zagrożenia – skutki”, najczęściej wskazywano: brak koncepcji sensu życia, motywacji do nauki, deficyty rozwojowe, wewnętrzne zamknięcie, nerwice, lęki i depresje, samobójstwa, bezrobocie i zubożenie rodzin, destabilizację społeczną, błędy wychowawcze, kryzysy rodzinne, komputeryzację, środki masowego przekazu, negatywne wpływy rówieśnicze, szerzącą się patologię życia społecznego i brak odpowiedzialności ludzi dorosłych, gloryfikację materialnego modelu życia, deficyt wzorców i autorytetów, deprywację etyczno-moralną, szkołę i niekompetentnych nauczycieli, brak polityki prorodzinnej państwa. Najwięcej wskazań dotyczyło uwarunkowań wewnętrznych, przyczyn osobowych – 135 znaczeń, z obszarem szkoły zidentyfikowano 23 znaczenia. Stwierdzono, że badani ograniczyli percepcję zagrożeń głównie do wymiaru jednostkowego; wiązali postrzeganie zagrożenia z poszukiwaniem efektów działania zasady determinizmu; osadzali sens zagrożeń na ogół w szerokim kontekście refleksji nad istotą ludzką. Respondenci dostrzegali najwięcej własnych możliwości zapobiegania i zmniejszania skali definiowanych zagrożeń w obrębie roli rodzica; rolę nauczyciela odczytywali przeważnie jako znaczącą, możliwości przezwyciężania zagrożeń dostrzegali w repertuarze czynności dydaktyczno-wychowawczych, wynikających z deklarowanych preferencji dla modelu edukacji podmiotowej i koncepcji wspierania w rozwoju, przy oczekiwanym dużym zaangażowaniu środowiska rodzinnego; rolę obywatela przezwyciężającego zagrożenia określali jako niewielką. Sześciu badanych nie czuło się przygotowanych do roli nauczyciela i rodzica przezwyciężającego zagrożenia, 24 – do roli obywatela. Najczęściej jako braki wskazywano nieumiejętność zastosowania wiedzy w praktyce; badani w większym stopniu ujawniali niepewność odnoszoną do własnej wiedzy, kompetencji i umiejętności, w mniejszym – do właściwości świata zewnętrznego. 1/4 badanych nie potrafiła zarysować kompleksowego programu działań nauczycielskich i rodzicielskich przezwyciężających zagrożenia, 1/2 – programu działań obywatelskich. Podejmowane próby konstrukcji projektów przeciwdziałania zagrożeniom były na ogół fragmentaryczne, badani eksponowali głównie obszary własnej potencjalnej aktywności. Propozycje badanych uznano za zniekształcone, deklaratywne, życzeniowe; stwierdzono, że respondenci prawdopodobnie postrzegają swoje role społeczne w perspektywie doraźnych działań zachowawczych i ochronnych, a nie w bardziej złożonych i innowacyjnych działach transgresyjnych.