Celem badania było poznanie stanu świadomości młodych ludzi na temat wizji przyszłej szkoły, ocena, na ile wypowiedzi badanych są dojrzałe, czy zwracają oni uwagę na wszystkie istotne elementy pracy szkoły. Materiał badawczy zebrano podczas zajęć z przedmiotu pedagogika społeczna wśród studentów drugiego roku pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej Uniwersytetu Szczecińskiego. Studenci mieli wejść w rolę dyrektorów szkół i asystentów, w zespołach przygotowywali model szkoły i jej prezentację na spotkanie ze studentami odgrywającymi rolę rodziców decydujących, do której ze szkół posłać dzieci. W swoich wypowiedziach ustnych i pisemnych studenci odnosili się do różnych aspektów funkcjonowania szkoły: programu nauczania i organizacji zajęć, oceniania, wyglądu i wyposażenia szkoły, funkcji opiekuńczej szkoły, zajęć pozalekcyjnych, finansowania, współpracy z rodzicami i najbliższym środowiskiem, nauczycieli, uczniów. Stwierdzono, że szkoła w myśl propozycji studentów miała być instytucją autonomiczną; badani nie potrafili spojrzeć na szkołę jako instytucję powiązaną z innymi instytucjami w danym środowisku; nie zdołali skonstruować spójnego, zamkniętego i wyczerpującego modelu szkoły; umieszczali głównie postulaty dotyczące atrakcyjniejszych treści bliższych potrzebom młodych ludzi, zaspokajania potrzeb psychicznych i emocjonalnych uczniów, ich dobrego samopoczucia; często powtarzały się bardzo ogólne stwierdzenia; badanym towarzyszyła nieumiejętność oderwania się od stanu rzeczywistego – klasycznej ośmioletniej szkoły z systemem klasowo-lekcyjnym i tradycyjnym systemem nauczania.