Celem badania było określenie cech osobowych, predestynujących jednostkę w kierunku większej lub mniejszej gotowości do zmiany. Próbę badawczą stanowiły 53 osoby (32 kobiety i 21 mężczyzn), pełniące funkcje kierownicze, w wieku od 26 do 64 lat, których staż pracy wynosił od roku do 45 lat. W badaniu wykorzystano: Kwestionariusz gotowości do zmiany R. Kriegela i D. Brandta, Inwentarz Osobowości NEO – Five Factor Inventory (NEO-FFI) P.T. Costy i R.R. McCrae, kwestionariusz Delta R.Ł. Drwala, Kwestionariusz Temperamentu FCZ-KT Zawadzkiego i Strelaua, Skalę Poszukiwania Wrażeń M. Zuckermana, Inwentarz Jakim jesteś? E.P. Torrance’a i J. Khateny oraz Kwestionariusz Klimatu Organizacyjnego D. Kolba. W wyniku badania dowiedziono istnienia zmienności wewnętrznej struktury gotowości do zmiany oraz wyróżniono dwa typy gotowości do zmiany: poznawczy i emocjonalny. Wykazano ponadto, że zmienne o największym znaczeniu mają charakter podmiotowy. Szczególnie zauważalny stał się udział cech osobowości i temperamentu. Dowiedziono, że uczestnicy organizacji najbardziej otwarci wobec procesu zmian to osoby stabilne emocjonalnie, ekstrawertywne, nisko reaktywne, samosterowane, o wysokim zapotrzebowaniu na stymulację i o dużym potencjale twórczym. Zgodnie z uzyskanymi wynikami badań odwrotność powyższych cech skutkuje osłabieniem gotowości do zmiany oraz obniża zdolności adaptacyjne do środowiska mało stabilnego.