Przedmiotem badania był wpływ efektywności leczenia cukrzycy na różnice w postrzeganiu przez młodych diabetyków wsparcia społecznego. Badanie przeprowadzono wśród pacjentów dwóch poradni diabetologicznych z regionu łódzkiego, chorujących na cukrzycę typu 1, w tym 50 dziewcząt i 50 chłopców, w wieku 16-18 lat. Długość chorowania na cukrzycę wyniosła od 1,6 roku do 13 lat (ze średnią 6,9 dla ogółu badanych). W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Wsparcia Społecznego Sarasona i in., skalę Leczenie cukrzycy autorstwa Szymańskiej oraz wskaźnik medycznym – wartość stężenia hemoglobiny glikozylowanej (HbA1c). Spośród pacjentów wyłoniono grupy chorych o różnej skuteczności leczenia, a następnie sprawdzono, czy występują między nimi różnice w postrzeganym wsparciu społecznym. W badaniu założono, że grupy diabetyków o słabych wynikach leczenia otrzymują mniejsze wsparcie niż chorzy z dobrymi wynikami badań (do wskaźników skuteczności leczenia zaliczono stopień przestrzegania zasad samokontroli w cukrzycy oraz wyrównanie metaboliczne, mierzone wartością hemoglobiny glikozylowanej). Wyniki badania nie wykazały występowania różnic w postrzeganym wsparciu społecznym między pacjentami o złej i dobrej samokontroli cukrzycy. Pacjenci, którzy dbali o przestrzeganie zasad kontroli choroby, otrzymywali taką samą ilość wsparcia jak pacjenci o słabej samokontroli. Dowiedziono w związku z tym, że zadowolenie z otrzymywanej pomocy jest podobne w obu grupach.