Celem badania była analiza, w jaki sposób posiadanie dziecka określonej płci wpływa na postrzeganie siebie matki. Badanie przeprowadzono w Białymstoku, w Ośrodku Wczesnej Pomocy „Dać Szansę” przy Samodzielnym Publicznym Dziecięcym Szpitalu Klinicznym. Próbę badawczą stanowiło 115 matek dzieci w wieku do siódmego roku życia, u których zdiagnozowano upośledzenie umysłowe. W tym zbadano: 41,7% matek dziewczynek i 58,3% matek chłopców. Wykształcenie matek najczęściej było średnie – 47,8% (wyższe – 22,1%; zawodowe – 30,1%). 53,9% matek było aktywnych zawodowo, 12,2% wychowywało dzieci samotnie, pozostałe deklarowały obecność partnera (najczęściej ojca dziecka). Do zebrania materiału posłużono się m.in. Skalą Terman-Merrill, Kwestionariuszem Poczucia Pętna, Kwestionariuszem CISS-S czy Skalą Lęku Przed Negatywną Oceną Leary-ego i Kowalskiego. W wyniku badania dowiedziono, że matki chłopców wydają się znajdować w sytuacji wyjątkowo trudnej psychologicznie. W porównaniu z matkami dziewczynek o wiele częściej stosowały strategie unikowe, co najprawdopodobniej oznacza, że nie widziały możliwości rozwiązania problemów, z którymi się zmagają. Badania wykazały ponadto, że niechętnie stawały się członkami grup wsparcia i stowarzyszeń, co mogło wynikać z istniejących w społeczeństwie przekonań na temat ról związanych z płcią. W przeciwieństwie do nich matki dziewczynek stosowały częściej sposoby skoncentrowane na zadaniu, w związku z czym były nastawione na rozwiązywanie problemów, a nie dystansowanie się wobec nich.