Badanie podłużne (1985-1991) miało na celu ukazanie kierunków zmian niektórych motorycznych wyznaczników sprawności fizycznej dzieci na tle wyników uzyskanych w badaniach przekrojowych w 1985 roku. W 1985 badaniem objęto 156 chłopców i 127 dziewcząt w wieku od dziewięciu do 15 lat, uczęszczających do szkoły podstawowej w Kołaczewie (województwo poznańskie). Badaniem ciągłym objęto dzieci, które w 1985 miały dziewięć lat, co roku wykonywano pomiary sprawności fizycznej mierzonej szeregiem testów (szybkość biegowa, czas reakcji prostej, skoczność, gibkość kręgosłupa, siła rozwijana w warunkach statyki, zwinność, wydolność fizyczna). We wszystkich pomiarach uczestniczyło 14 chłopców i 12 dziewcząt. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że najregularniej zmieniały się zdolności badanych dotyczące szybkości biegowej, skoczności i siły statycznej, a u chłopców również zwinności. Wyraźne wahania w wynikach dzieci zaobserwowano w przypadku gibkości, szybkości reakcji prostej oraz zwłaszcza wydolności fizycznej. Zaobserwowano okresy regresu u chłopców w przypadku biegu po ósemce, wyskoku dosiężnego, siły statycznej, czasu reakcji i wydolności fizycznej. Okresy te objęły dzieci w wieku 10, 13 i 14 lat. W przypadku dziewczynek również wystąpiły jednorazowe zakłócenia linii rozwoju, lecz w porównaniu z chłopcami były one przesunięte w czasie (wydolność fizyczna – 11 lat, wyskok dosiężny – 12 lat, siła statyczna i szybkość biegowa – 13 lat). Ponadto zaobserwowano u nich obniżenie się dynamiki rozwoju motoryczności (z wyjątkiem gibkości) w wieku 12, 13 i 14 lat. Ujawniono znaczą przewagę w osiągniętych wynikach dzieci objętych badaniem przekrojowym, z wyjątkiem biegu po ósemce i wskaźnika wydolności. Ponadto wbrew wskazywanej tendencji do wczesnej stabilizacji poziomu wydolności fizycznej zaobserwowano u dzieci badanych podłużnie wyraźną progresję w tym zakresie.