Celem badania było określenie więzi uczuciowej między dziadkami i wnukami w rodzinach trójpokoleniowych mieszkających wspólnie w mieście. Objęło ono 60 dzieci sześcioletnich oraz ich 49 babć i 11 dziadków przychodzących często po wnuki do przedszkola. Przeprowadzono z dziećmi rozmowy w przedszkolu, ponadto dzieciom zadano wybrane pytania z testu Kagana, przeprowadzono analizę dokumentów oraz zaproponowano wykonanie rysunku na temat Ja, moi rodzice, moi dziadkowie. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że w większości rodzin występowała silna więź dziadków z wnukami – najwyraźniej zaznaczała się systematyczność kontaktów (49 przypadków) oraz ich bezpośredniość (55). Najmniej widoczny był świadomy cel kontaktu i jego treści (37). Zatem zdaniem badaczki silna więź osobowa wystąpiła w 50 przypadkach, słaba zaś w 10. Formami wspólnego spędzania czasu były najczęściej zabawy, spacery, oglądanie zdjęć rodzinnych, rozmowy, opowiadania itp. Tematem rozmów były najczęściej szkoła, zabawy z kolegami, inni członkowie rodziny itp. Dziadkowie w wysokim stopniu zaspokajali zatem potrzeby poznawcze wnuków (41), potrzeby uznania i zaufania (33) oraz potrzebę miłości i bezpieczeństwa (37). Z kolei wnukowie zaspokajali następujące potrzeby dziadków: aktywności i użyteczności (54), zrozumienia i uznania (36) oraz miłości (54).