Celem badania była odpowiedź na pytanie: jakie sposoby komunikacji stosowane są przez osoby dorosłe z głębszą niepełnosprawnością. W badaniu rozważano dwie sytuacje komunikacyjne: propozycję interakcji ze strony innej osoby, przerwanie interakcji. Badaniem objęto 200 osób (w tym: 100 osób z głęboką niepełnosprawnością intelektualną oraz 100 z niepełnosprawnością umiarkowaną i znaczną) przebywających w placówkach prowadzonych przez Polskie Stowarzyszenie na rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Przemyślu, Tarnowie, Warszawie, Krośnie i Jeleniej Górze. Średnia wieku badanych wyniosła 26 lat i sześć miesięcy. Kwestionariusz wypełniały osoby prowadzące rehabilitację lub wspierające osoby z niepełnosprawnością (dobra znajomość osoby z niepełnosprawnością była warunkiem uczestnictwa w badaniu). W wyniku badania stwierdzono, że osoby z umiarkowaną, znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną stosują zróżnicowane sposoby komunikacji. Zweryfikowano też trzy hipotezy: czynnikiem różnicującym sposób komunikacji osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną jest rodzaj relacji (badania potwierdziły, że w relacjach nieformalnych częściej niż w relacjach formalnych respondenci stosowali niestosowne i nieskuteczne sposoby komunikacji); czynnikiem różnicującym sposób komunikacji osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną jest rodzaj sytuacji komunikacyjnej (częściowo potwierdzono, że w sytuacji inicjowania badani wykorzystywali stosowne i skuteczne sposoby komunikacji częściej niż w przypadku przerwania interakcji); czynnikiem różnicującym sposób komunikacji jest stopień niepełnosprawności intelektualnej (częściowo dowiedziono, że osoby z umiarkowaną i znaczną niepełnosprawnością w kontakcie z dorosłym stosowały stosowne sposoby komunikacji częściej niż osoby z głęboką niepełnosprawnością).