Przedmiotem badania było ustalenie związku między poziomem kompetencji społecznych a bezradnością szkolną młodzieży z lekką niepełnosprawnością intelektualną. Rozpatrywano bezradność oraz style nauczania jako czynniki modyfikujące poziom kompetencji społecznych (główna hipoteza). W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Kompetencji Społecznych (KKS) Anny Matczak, Skróconą Skalę Bezradności Intelektualnej, Skalę Motywacji Wewnętrznej (wersję zmodyfikowaną), Skalę Stymulowania Rozumienia (wersję zmodyfikowaną), Skalę Zagrożenia Psychologicznego (wersję zmodyfikowaną). Style nauczania zbadano za pomocą Kwestionariusza Zachowań Nauczyciela G. Sędka. Próbę badawczą stanowiło 294 gimnazjalistów z lekką niepełnosprawnością intelektualną z gimnazjów integracyjnych (144 uczniów) i z gimnazjów specjalnych (150 uczniów) z Warszawy oraz miejscowości podwarszawskich. Analiza wyników pozwoliła stwierdzić, że ani typ (szkoła integracyjna czy specjalna), ani lokalizacja placówki edukacyjnej (Warszawa czy okoliczne miejscowości) nie miały istotnego wpływu na efektywność zachowań badanych uczniów. Potwierdzono główną hipotezę o różnicowaniu ogólnego poziomu kompetencji społecznych poprzez poziom bezradności. Zależność tę jako wyraźniejszą zauważono u badanych chłopców. Wykazano również, że poziom kompetencji społecznych był różnicowany przez zachowania nauczycieli (najwidoczniej w sytuacji krytykowania i ponaglania oraz stymulacji aktywności na lekcji i pobudzania ciekawości ucznia). Wykazano, że odpowiednie sposoby postępowania nauczycieli w istotny sposób mogą niwelować poczucie bezradności uczniów w szkole oraz rozwijać ich kompetencje społeczne.