Celem badania był opis zjawiska stresu oraz sposobów radzenie sobie z nim wśród pracowników Państwowego Ratownictwa Medycznego. Próbę badawczą stanowiły trzy grupy uczestników: studenci studiów dziennych na kierunku: ratownictwo medyczne (26 osób, w tym: 16 kobiet i dziewięciu mężczyzn; średnia wieku wynosiła 19,45); studenci studiów zaocznych na kierunku: ratownictwo medyczne (14 osób, w tym: cztery kobiety i 10 mężczyzn; średnia wieku wynosiła 25,8); personel medyczny Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR) z Izbą Przyjęć w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym nr 1 im. N. Barlickiego w Łodzi (17 osób, w tym: 14 kobiet i 3 mężczyzn; średnia wieku wyniosła 35,7). W badaniu wykorzystano Skalę Odczuwalnego Stresu PSS-10 autorstwa Cohena, Kamarcka i Mermelsteina w adaptacji Juczyńskiego i Ogińskiej-Bulik oraz Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych CISS autorstwa Endlera i Parkera w adaptacji Strelaua, Jaworowskiej, Wrześniewskiego i Szczepaniaka. Wyniki wykazały, że natężenie stresu we wszystkich grupach mieściło się w normie, tzn. na poziomie 6 stena, w przedziale 5,65-6,21. W związku z powyższym wysunięto wniosek, że praca w jednostkach Systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego u badanych nie spowodowała wzmożonego natężenia stresu. Najczęstszym stylem radzenia sobie ze stresem okazał się styl skoncentrowany na zadaniu (który oznacza podejmowanie działań mających na celu zmianę lub poznawcze przekształcenie sytuacji problemowej). Dodatkowo zauważono tendencję pracowników SOR do częstszego (niż studenci) wyboru strategii angażowania się w czynności zastępcze (objawiającej się m.in. wzmożoną sennością, objadaniem się czy uciekaniem w świat wirtualny).