Celem badania była próba odpowiedzi na następujące pytania: czy istnieją różnice w nasileniu nieśmiałości pomiędzy badanymi w wieku młodzieńczym a starzejącym się; czy istnieją różnice międzypłciowe w nasileniu nieśmiałości; czy istnieją różnice w częstości doświadczania nieśmiałości pomiędzy badanymi w wieku młodzieńczym a starzejącym się; czy istnieją różnice międzypłciowe w częstości doświadczania nieśmiałości; czy istnieją różnice w zakresie oceny własnej nieśmiałości (w porównaniu z grupą rówieśniczą) pomiędzy badanymi w wieku młodzieńczym a starzejącym się; czy istnieją różnice międzypłciowe w zakresie oceny własnej nieśmiałości (w porównaniu z grupą rówieśniczą); czy istnieją różnice w spostrzeganiu negatywnych i pozytywnych skutków nieśmiałości pomiędzy badanymi w wieku młodzieńczym a starzejącym się; czy istnieją różnice międzypłciowe w spostrzeganiu negatywnych i pozytywnych skutków nieśmiałości. Próbę badawczą stanowiło: 98 nieśmiałych osób w wieku młodzieńczym (56 kobiet i 42 mężczyzn, w wieku od 16 do 23 lat), 73 nieśmiałe osoby w okresie późnej dorosłości (40 kobiet i 33 mężczyzn, w wieku od 55 do 60 lat). Badani zostali poproszeni o wypełnienie Stanfordzkiego Kwestionariusza Nieśmiałości. Na podstawie analizy wyników stwierdzono tendencję do deklarowania wyższego poziomu nieśmiałości częściej przez osoby młode niż starsze. Zauważono także różnice w ocenie nieśmiałości jako cechy pożądanej lub niepożądanej (czynnikami modyfikującymi okazały się płeć oraz wiek). Odpowiedzi respondentów wykazały, że kobiety częściej niż mężczyźni uznają nieśmiałość za cechę niepożądaną, natomiast osoby starsze wykazują mniejsze zdecydowanie w swoich opiniach niż młodzi. Kobiety częściej także postrzegały pozytywne skutki własnej nieśmiałości niż mężczyźni.