Przedmiotem badania były: satysfakcja z życia i nasilenie objawów depresyjnych u Dorosłych Dzieci Alkoholików. Sformułowano następujące hipotezy badawcze: 1) Dorosłe Dzieci Alkoholików mają mniejszą satysfakcję z życia w porównaniu z osobami pochodzącymi z rodzin, w których rodzice nie byli uzależnieni od alkoholu; 2) Dorosłe Dzieci Alkoholików mają bardziej nasilone objawy depresyjne w porównaniu z osobami pochodzącymi z rodzin, w których rodzice nie byli uzależnieni od alkoholu; 3) Dorosłe Dzieci Alkoholików otrzymują wyższe wyniki w skali badającej ilość i częstość picia alkoholu w porównaniu z osobami pochodzącymi z rodzin, w których rodzice nie byli uzależnieni od alkoholu. W badaniu uczestniczyło 30 rodzin z: Łodzi, Pabianic, Warszawy, Legionowa i Nowego Dworu Mazowieckiego. Dobór próby miał charakter celowy – przynajmniej jedno z rodziców uczestniczące w mityngach dla Anonimowych Alkoholików albo dziecko uczestniczące w spotkaniach DDA. Do analizy zakwalifikowano 29 kwestionariuszy uzyskanych od Dorosłych Dzieci Alkoholików. W grupie kontrolnej znalazło się 31 rodzin. Posłużono się następującymi narzędziami badawczymi: Testem Rozpoznawania Zaburzeń Związanych z Piciem Alkoholu AUDIT (do badania osób uzależnionych od alkoholu i pijących ryzykownie, metoda przesiewowa); Skalą Satysfakcji z Życia (SWLS) – do badania subiektywnej oceny zadowolenia z życia; Inwentarzem Depresji Becka. W badanej populacji DDA znalazło się: 65,5% kobiet i 34,5% mężczyzn; średni wiek wynosił 21,07 lat; 24,1% legitymowało się wykształceniem podstawowym, 58,6% – średnim, 3,4% – średnim zawodowym, 13,8% – wyższym; 24,1% mieszkało na wsi, 3,4% w miasteczku, 72,4% w mieście; 27,6% pracowało zawodowo, 6,9% odbywało staże albo praktyki zawodowe, 62,1% nie pracowało albo było w trakcie nauki, od jednej osoby nie uzyskano danych na temat statusu zawodowego; 10,3% oceniło swoje warunki materialne jako bardzo dobre, 51,7% – jako dobre, 34,5% – jako średnie, a 3,4% – jako złe. Wyniki badania ujawniły, że Dorosłe Dzieci Alkoholików nie różniły się od osób z grupy kontrolnej pod względem średniej satysfakcji z życia ani nasilenia objawów depresyjnych, a zatem nie potwierdzono dwóch pierwszych hipotez badawczych. Nie potwierdzono również całkowicie hipotezy mówiącej, że DDA w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej osiągają wyższe wyniki w skali ilości i częstości picia alkoholu. Poziom istotności wyniósł w tym wypadku 0,065 (przy przyjętym p = 0,05). Okazało się natomiast, że picie alkoholu miało związek z poziomem satysfakcji z życia i nasileniem objawów depresji w obu badanych grupach – różnica istotna statystycznie wystąpiła tylko w przypadku osób pijących niewielkie ilości alkoholu. Można zatem przypuszczać, że DDA, które piją mało albo nie piją wcale, są mniej zadowolone z życia niż respondenci o podobnych skłonnościach z grupy kontrolnej. Zaobserwowano ponadto, że bardziej zadowolone z życia są zarówno osoby z grupy kontrolnej pijące mało, jak i DDA pijące więcej i częściej. Niekorzystnym ograniczeniem badania była niewielka próba, dlatego też nie można było z całą pewnością potwierdzić zaobserwowanych tendencji. W kolejnych badaniach, poświęconych tym zagadnieniom, należy uwzględnić większą liczbę respondentów. Z drugiej strony jednak potwierdzone istotne zależności w tych niewielkich grupach są bardziej znaczące z powodu siły związków.