Strategie z ostatnich lat analizowane w raporcie: Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego: 2010-2020. Projekt środowiskowy, Warszawa 2009; Diagnoza stanu szkolnictwa wyższego w Polsce (www.uczelnie2020.pl); Strategia rozwoju szkolnictwa wyższego w Polsce (www.uczelnie2020.pl); Założenia polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa do 2020 r. (www.nauka.gov.pl); Raport o kapitale intelektualnym Polski; Polska 2030. Wyzwania rozwojowe (www.polska2030.pl) i in. Analizie poddano takie obszary tematyczne jak: rozwój szkolnictwa wyższego w Polsce, rozwój szkolnictwa wyższego w Unii Europejskiej, rozwój szkolnictwa wyższego w wybranych krajach europejskich (Wielka Brytania, Irlandia, Niemcy, Francja, Hiszpania, Węgry) oraz rozwój szkolnictwa wyższego w wybranych krajach spoza Europy (USA i Tajlandia). W analizowanych dokumentach najczęściej postuluje się – w odniesieniu do systemu szkolnictwa wyższego – powszechny dostęp do edukacji, sprawne mechanizmy zapewniania jakości, odpowiedzialną autonomię uczelni, silne związki uczelni z gospodarką, szeroką internacjonalizację edukacji i badań. Należy utrzymywać publiczne wydatki na szkolnictwo wyższe na poziomie blisko 1% PKB i jednocześnie zwiększyć finansowanie ze źródeł prywatnych do 1% PKB (taki poziom finansowania będzie odpowiadał czołówce światowej). Warto także wypracować model doboru kadry nauczycielskiej i naukowej oraz zmieniać model jej motywowania. Nauka i biznes powinny współpracować, by umożliwić korzystanie z osiągnięć naukowych w praktyce gospodarczej i budowanie przewagi konkurencyjnej w innowacyjności. Pod względem kapitału intelektualnego dla studentów Polska zajmuje 13. miejsce (na 16 krajów europejskich objętych porównaniem). Tak niskie miejsce to efekt zbyt małej liczby polskich uczelni na tzw. liście szanghajskiej, zbyt małej liczby artykułów naukowych na milion mieszkańców, niskiego poziomu subsydiów na edukację dla podmiotów prywatnych jako % PKB.