Przedmiotem badania była ocena skuteczności uczenia się motorycznego młodzieży z dysfunkcją intelektualną w stopniu lekkim. Pytano ponadto o szybkość uczenia się badanych dziewcząt i chłopców, a także o to, w jaki sposób płeć różnicuje wyniki w zakresie szybkości i efektywności uczenia się. W badaniu uczestniczyły 44 osoby (22 dziewczęta i tyle samo chłopców) upośledzonych intelektualnie w stopniu lekkim. Respondenci byli w wieku 15–16 lat, uczęszczali do Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego nr 10 im. Janusza Korczaka we Wrocławiu. Posłużono się metodą programowanego uczenia się żonglowania trzema piłeczkami tenisowymi według programu liniowego i tablic poglądowych. Badania przeprowadzono podczas trzech lekcji wychowania fizycznego (po 45 min). Młodzież uczyła się żonglowania przez 25 minut podczas lekcji, pozostały czas przeznaczono na rozgrzewkę i część końcową. Wyróżniono sześć kroków uczenia się żonglowania. Badanie wykazało, że sześć dziewcząt nauczyło się tylko pierwszego kroku, kroki od czwartego do szóstego opanowało po sześć dziewcząt i chłopców. Na pierwszym kroku poprzestało trzech chłopców. Szósty krok opanowało pięciu chłopców i dwie dziewczęta. Średni efekt uczenia się dla dziewcząt to: 2,82, dla chłopców: 3,36. Na tej podstawie można wnioskować, że chłopcy osiągali lepsze efekty w uczeniu się żonglowania niż dziewczęta. Efektywność uczenia się podczas poszczególnych lekcji także była wyższa wśród chłopców; w obu grupach największy przyrost umiejętności następował podczas drugiego spotkania. Dziewczęta osiągały znikomy przyrost umiejętności podczas lekcji trzeciej, chłopcy osiągali efekt, choć mniejszy niż wcześniej. Na podstawie wskaźnika szybkości uczenia się określono szybkość uczenia się dziewcząt i chłopców. Okazało się, że wśród uczniów uczących się wolno dominowały dziewczęta, wśród uczniów uczących się szybko – chłopcy. Średnia wskaźnika szybkości uczenia się dla dziewcząt to: 6,5, dla chłopców: 7,75. Oprócz tego opracowano krzywe uczenia się motorycznego dla obu grup. Okazało się, że dla uczniów uczących się szybko wystarczyły tylko dwie lekcje, by nauczyć się żonglowania trzema piłkami tenisowymi. W grupie uczących się wolno i średnio następował przyrost równomierny w czasie trzech spotkań. Za niską uznano – na podstawie wyników badania – efektywność i szybkość uczenia się motorycznego niepełnosprawnych intelektualnie. Natomiast samą metodę programowego uczenia się określono jako skuteczną i ciekawą podczas pracy z uczniami upośledzonymi intelektualnie.