Celem badania było sprawdzenie, z jaką częstotliwością występują objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci w wieku przedszkolnym. Sformułowano poniższe hipotezy: H1: W zachowaniu dzieci nadpobudliwych występują cztery główne symptomy: zaburzenia uwagi, impulsywność, hiperkinezja, labilność emocjonalna; H2: Rozwój dziecka jest nie tylko wynikiem jego wrodzonych cech, ale także naszego sposobu reagowania na jego zachowania. W badaniu posłużono się metodą obserwacji, technikami wywiadu oraz analizy dokumentów. Zastosowano także kwestionariusz ustrukturyzowanego wywiadu diagnostycznego w kierunku zespołu nadpobudliwości psychoruchowej według ICD – 10 – DSM – IV. Próbę badawczą stanowiła grupa 46 dzieci w wieku od 2,5 roku do sześciu lat, uczęszczająca do przedszkola na terenie wiejskim. W toku badania wyłoniono jedno dziecko z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (o typie mieszanym), którego zachowanie charakteryzowało się zaburzeniami w koncentracji uwagi (w tym: niestosowanie się do poleceń, unikaniem zajęć wymagających dłuższego skupienia uwagi), nadruchliwością (nerwowe ruchy rąk lub stóp, trudności z odpoczynkiem) oraz impulsywnością (przerywanie i przeszkadzanie innym dzieciom w zabawie). Stwierdzono, że objawy u chłopca nie występowały w przebiegu trwałych zaburzeń rozwojowych schizofrenii lub innych psychoz. Uwzględniono natomiast m.in. poniższe przyczyny mogące powodować nadpobudliwość: symptomatyczne cechy współczesnego trybu życia (stres, brak ruchu, nadmierne oglądanie telewizji); właściwości funkcjonowania centralnego układu nerwowego (cechy dziedziczne, sposób żywienia, alergie).