Przedmiotem badania był stopień integracji usług rynku pracy z pomocą społeczną w środowisku wiejskim, a także ocenić przygotowanie osób świadczących te usługi na rzecz mieszkańców wsi oraz stan zaplecza instytucjonalnego na terenach wiejskich, które miałoby umożliwić spełnienie wymogów rzeczonej integracji. Badaniem objęto pracowników urzędów gmin wiejskich i jednostek przez nie prowadzonych. Najczęściej byli to pracownicy pomocy społecznej (37,93%), następnie urzędów gmin, szkół publicznych oraz instytucji pomocy społecznej, innych niż OPS. 82,76% stanowiły kobiety. W badaniu wykorzystano technikę ankiety. Wyniki badania ujawniły, że celowość integracji pomocy społecznej z aktywną polityką rynku pracy w celu zapobiegnięcia wykluczeniu społecznemu nie budziła żadnych wątpliwości u respondentów. Wiedza o słuszności takiej integracji pochodziła głównie z doświadczenia zawodowego badanych. Na aktywizację zawodową stawiano przede wszystkim w przypadku osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, które tradycyjnie były klientami pomocy społecznej. W konsekwencji większość badanych (68,97%) wykonywała pewne czynności z zakresu poradnictwa zawodowego, rzadko jednak posiadała odpowiednie przygotowanie, doświadczenie i narzędzia doradcze wymagane dla poprawnej realizacji tych czynności. Wśród cech pożądanych u doradcy zawodowego umieszczano przede wszystkim komunikatywność oraz empatię, takt i cierpliwość. W odczuciu badanych cechy te były szczególnie istotne dla doradców pracujących w opiece społecznej. W wyniku badania stwierdzono również, że brakowi działających w gminach instytucji wyspecjalizowanych w poradnictwie zawodowym towarzyszył zwykle również brak dostępu do usług wyspecjalizowanych doradców zawodowych w instytucjach pomocy społecznej (52,38% przypadków). W większości gmin dostępne były jednak obie te usługi (66,67%).