Przedmiotem badania były cechy osobowości osób trenujących gimnastykę. Sformułowano następujące pytania badawcze: czy studenci uprawiający gimnastykę różnią się pod względem neurotyczności, ekstrawersji i kłamstwa od studentów nieuprawiających sportu; jaki jest poziom neurotyczności, ekstrawersji i kłamstwa gimnastyków oraz studentów nieuprawiających sportu w odniesieniu do norm populacyjnych' czy zawodnicy trenujący gimnastykę różnią się typem osobowości od studentów nieuprawiających sportu. Zastosowano następujące interpretacje wyników stenowych dla norm populacyjnych: 1–4: wyniki niskie, 5–6: przeciętne, 7–10: wysokie. W badaniu uczestniczyło 92 respondentów. Wszyscy byli studentami Akademii Wychowania Fizycznego; 42 osoby trenowały wyczynowo gimnastykę, pozostali nie trenowali wyczynowo żadnej dyscypliny sportowej. Wiek badanych mieścił się w granicach 19–24 lat. Staż zawodniczy osób trenujących: od trzech do 13 lat. Do zebrania materiału wykorzystano Inwentarz Osobowości Eysencka. Wyniki badania ujawniły, że takie cechy osobowości jak neurotyczność i ekstrawersja nie stanowiły czynników różnicujących studentów trenujących gimnastykę i nietrenujących żadnej dyscypliny. Osoby trenujące – jak się okazało – wykazywały tendencję do prezentowania aprobowanego społecznie wizerunku własnej osoby (skala: kłamstwo). Wyższe wyniki w tej skali osiągali mężczyźni gimnastycy niż studenci i studentki nietrenujący. Typami dominującymi w grupie trenujących oraz nietrenujących były: typ najlepiej przystosowanego i typ ekstrawertyka. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że wyczynowo gimnastykę uprawiają osoby (zwłaszcza mężczyźni) ze skłonnością do pozytywnej autoprezentacji społecznej.