Celem badania było poznanie przekonań studentów pracy socjalnej, a zatem kierunku, po którym można pracować z ludźmi starszymi. W badaniu wykorzystano Test Zdań Niedokończonych J. Rembowskiego, którym objęto 120 studentów pierwszego roku. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że wizerunek człowieka starszego był zróżnicowany – ani jednoznacznie pozytywny, ani negatywny. Opinie zabarwione negatywnie przeważały w obszarze obaw ludzi starych (lęk przed śmiercią, cierpieniem, własnym niedołęstwem), osobistego nastawienia studentów do własnej starości (dominowało uczucie przerażenia, niepewności, przekonanie o własnej bezużyteczności i konieczności bycia zdanym na innych) oraz uogólnionego doświadczenia starych ludzi (życie monotonne, nudne, szare, przygnębiające). Starość kobiety postrzegana była wyłącznie przez pryzmat biologii i z podkreśleniem kryzysowości jej sytuacji – na stereotypy związane z wiekiem nakładały się zatem stereotypy związane z płcią (np. przekonanie, że o tożsamości kobiety decyduje jej atrakcyjność fizyczna). Zdania podzielone wystąpiły w przypadku odczuć towarzyszących przebywaniu z osobą starszą (szacunek vs skrępowanie), własnych doświadczeń studentów z osobami starszymi (pogodny dziadek vs zgryźliwy staruszek) oraz roli pracy w życiu osoby starszej (praca jako dowód użyteczności vs zbyt ciężki rodzaj aktywności). Do wymiarów postrzeganych przez badanych pozytywnie należały przyjaźń starych ludzi (bardzo trwała, sprawdzona), bliskie relacje (głębokie, prawdziwe, dojrzałe, silne, bardzo szczere) oraz przyjaźń ze starą osobą (wartościowa, budująca, dająca możliwość nauczenia się wielu rzeczy i czerpanie z doświadczenia seniora).