Celem badania była weryfikacja hipotezy o nauczaniu jako jednym ze środków oddziaływania penitencjarnego oraz określenie, jaki stosunek mają skazani odbywający karę pozbawienia wolności wobec nauczania jako środka resocjalizacji. Próbę badawczą stanowiła grupa 82 skazanych, przebywających w Areszcie Śledczym w Radomiu. Do zebrania materiału posłużył autorski kwestionariusz ankiety. Wyniki badania wykazały, że blisko 60% skazanych (w tym 52,5% z zakładu karnego typu półotwartego TP oraz 62% z zakładu karnego typu zamkniętego TZ) deklarowało chęć kontynuowania nauki szkolnej podczas przebywania w areszcie. Wyniki autentycznego zaangażowania się badanych w proces nauczania przedstawiały się następująco: 20,73% uczestniczyło w nauczaniu; 75,61% nie uczestniczyło; 3,66% nie udzieliło odpowiedzi. Podobnie rysowało się uczestnictwo w kursach i szkoleniach zawodowych, organizowanych w areszcie – 32,5% ankietowanych korzystało z tej możliwości, 67,5% zaś nie. 83% badanych stwierdziło, że na terenie zakładu karnego powinny funkcjonować szkoły, natomiast na pytanie o resocjalizujące oddziaływanie nauczania połowa skazanych wybrała odpowiedź o wskaźniku zdecydowanie tak; 34,15% chyba tak; 2,44% zdecydowanie nie; 3,66% chyba nie; 10,97% nie wiem. Stopień oddziaływania resocjalizacji ankietowani oceniali na sześciostopniowej skali, powiększonej o dodatkowy punkt brak oceny, który pojawił się tylko wśród skazanych z zakładu typu zamkniętego. Ponad 30% badanych oceniło nauczanie na poziomie 5 i 6; 13,41% – 4; 23,17% – 3; 8,54% – 2; 3,66% – 1; 2,44% – 0. Na podstawie przeprowadzonego badania postulowano podjęcie kroków wychowawczych i resocjalizacyjnych, które polegałby na systematycznym motywowaniu podopiecznych do podejmowania kształcenia. Zauważono ponadto, że oferta edukacyjna powinna zostać dopasowana do zainteresowań skazanych, potrzeb rynku pracy oraz wymiaru kary.