Przedmiotem badania było znalezienie odpowiedzi na pytanie: Czy i w jaki sposób doświadczenie depresji jest powiązane ze specyfiką obrazu ciała u młodych dorosłych? Założono, że obraz ciała osób chorych na depresję będzie ogólnie bardziej negatywny (a wśród nich czynnikiem różnicujących może okazać się płeć) od postrzeganego przez osoby bez depresji. Próbę badawczą stanowiła grupa 150 studentów i studentek różnych kierunków warszawskich uczelni, w wieku od 18 do 26 lat. W badaniu zastosowano arkusz badawczy, w którego skład wchodziły narzędzia do badania obrazu ciała – Wielowymiarowy Kwestionariusz do Badania Obrazu Ciała Thomasa J. Casha (MBSRQ) oraz narzędzia do pomiaru depresji – Kwestionariusz Depresji Aarona Becka (PBI-II). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że badanych z depresją cechowała niższa ocena własnego ciała w takich skalach obrazu jak: Ocena Wyglądu, Zorientowanie na Wygląd, Ocena Sprawności, Zorientowanie na Sprawność, Ocena Zdrowia, Zorientowanie na Zdrowie, Satysfakcja z Obszarów Ciała. Zauważono ponadto, że badanych z większym poziomem depresji cechowały wyższe wyniki w podskalach Zaabsorbowanie Nadwagą oraz Ocena Własnej Wagi. Analiza danych potwierdziła także hipotezę o różnicującym wpływie płci. Wykazano, że kobiety w podskalach Zorientowanie na Wygląd oraz Zaabsorbowanie Nadwagą zdobyły wyższe wyniki w porównaniu z mężczyznami, którzy z kolei uzyskali wyższe wyniki w podskali Zorientowanie na Sprawność. Nie stwierdzono korelacji między płcią respondentów a poziomem ich depresji. Brak podejmowania przez badanych działań w kierunku poprawy wizerunku swojego ciała tłumaczono stosunkiem emocjonalnym oraz stosowaniem swoistego mechanizmu obronnego, który polegał na odcinaniu się lub/i dewaluacji swojego ciała jako czegoś zarówno bolesnego, jak i obcego.