Program tutoringu w siechnickim gimnazjum realizowano w roku szkolnym 2010/2011. Do każdego zespołu klasowego przydzielono dwóch tutorów, z których jeden pełnił oprócz funkcji tutora także funkcję wychowawcy. Każdy z tutorów miał za zadanie nawiązanie bliższej relacji i opiekę nad 10–12 uczniami. Ankietą ewaluacyjną objęto 107 uczniów i 11 tutorów. Cele ankiety były następujące: zidentyfikowanie procesów w wyniku realizacji projektu; wzmocnienie profesjonalizmu tutorów; udoskonalenie procesu wychowawczego. Pytania ankiety dotyczyły takich obszarów jak: relacje uczniów z tutorami, współpraca tutorów z rodzicami, realizacja programu tutorskiego. Większość uczniów deklarowała, że samodzielnie wybrali sobie tutora, części tutor został przydzielony, ale uczniowie ci mieli możliwość zmiany nauczyciela opiekuna. Według deklaracji gimnazjalistów spotkania z tutorami miały miejsce w salach lekcyjnych, w gabinecie pedagogicznym, bibliotece, czasami na podwórku szkolnym. Większość ankietowanych z chęcią uczestniczyła w spotkaniach z tutorami, nieznaczna liczba uczniów deklarowała, że na spotkania chodzi niechętnie. Zainteresowanie tutorów sprawami uczniów skupiało się na rozmowach o szkole, planach na przyszłość, zainteresowaniach uczniów, sposobach uczenia się. Gimnazjaliści wskazywali, że tutorzy motywują ich do poprawiania ocen. Niektórzy respondenci mieli odwagę, by rozmawiać z nauczycielami o problemach osobistych – podkreślali wtedy wartość takich spotkań. Mimo to znaczna część nie miała odwagi, by poruszać intymne tematy w rozmowach z nauczycielami. Większość gimnazjalistów uznała, że sprawy rodzinne są zbyt intymne, by mieli o nich rozmawiać z tutorami (część twierdziła, że nie ma żadnych problemów rodzinnych). Osoby, które jednak rozmawiały na temat sytuacji rodzinnej z nauczycielem, doceniały wartość doświadczenia tutorów i ich rady. Korzyści ze spotkań z tutorami zdaniem uczniów były następujące: lepsze rozumienie innych ludzi, wzrost umiejętności nawiązywania kontaktów z kolegami i przyjaciółmi, lepsze samopoznanie, zmiana sposobu zachowania, zyskanie umiejętności bezpiecznego rozwiązywania sporów i konfliktów. Większość badanych gimnazjalistów podkreślała, że ich tutorzy nie kontaktowali się z rodzicami; jeżeli dochodziło do kontaktu, to dotyczył on nauki i zachowania uczniów. Część gimnazjalistów twierdziła, że rodzice nie widzą potrzeby, by utrzymywać kontakt z tutorami; większość przyznała, że ich rodzice w ogóle nie szukali kontaktu z tutorami. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że program tutoringu wzmógł w badanym gimnazjum potrzebę dialogicznej relacji między nauczycielami, uczniami i rodzicami, także potrzebę organizowania wspólnych działań.