Badanie przeprowadzono w celu określenia efektywności autorskiego programu terapii, który składał się z dziewięciu sesji odbywających się dwukrotnie w ciągu tygodnia przez miesiąc (pojedyncza sesja trwała około 35-45 minut). Głównym założeniem terapii był rozwój osobistych kompetencji emocjonalnych uczestników. Program został oparty na muzyce oraz wizualizacji. Schemat każdej sesji przebiegał w następujący sposób: instrukcja przygotowująca do sesji (taka sama do każdej sesji); faza relaksacji (trening autogenny według J.H. Schultza); faza indukcji (wizualizacja wstępna, pogłębiająca relaks); faza sugestii (wizualizacja właściwa); faza toniczności, czyli powrót do normalnego stanu; faza werbalizacji przeżycia. W programie wykorzystywano muzykę m.in. Z. Bartkowicza, J.S. Bacha, J. Pachelbela, P. Czajkowskiego oraz E. Morricone. Badaniem objęto grupę 90 studentów Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, którą podzielono na dwie grupy: eksperymentalną (45) oraz kontrolną (45). W trakcie zajęć grupy badanych liczyły po osiem lub 12 osób. Do zebrania materiału posłużono się Inwentarzem Stanu i Cechy Lęku Ch.D. Spielbergera, Skalą Samooceny W.H. Fittsa, Testem Zdań Niedokończonych J.B. Rottera oraz ankietą skonstruowaną do mierzenia określonych elementów kompetencji emocjonalnych. W wyniku badania stwierdzono, że udział w terapii znacznie obniżył nasilenie lęku u uczestników. Wykazano również istotną poprawę obrazu własnej osoby oraz korzystne zmiany w zakresie: globalnego wskaźnika pozytywnego, zadowolenia, oceny zachowania oraz ja „fizycznego”. Uczestnictwo w terapii pozytywnie wpłynęło także na poziom przystosowania emocjonalnego studentów. Badani studenci, którzy brali udział w terapeutycznych sesjach, wykazywali podniesioną samoocenę oraz wyższy poziom wiary w siebie. Wyniki badania potwierdziły hipotezę o efektywnym charakterze autorskiego programu muzykoterapii oraz względnej trwałości jej efektów.