Przedmiot badania stanowiło określenie osobistych celów życiowych kobiet ze zdiagnozowanym jadłowstrętem psychicznym. Analizie poddano także ewentualny związek między celami a objawami depresji i lęku. Ponadto chciano sprawdzić, czy wystąpią różnice w wynikach chorych oraz zdrowych kobiet. Badaniem objęto 30 dziewcząt cierpiących na jadłowstręt psychiczny (zgodnie z kryteriami DSM-IV), które tworzyły grupę eksperymentalną (średni wiek wyniósł 20,17 lat; średni wskaźnik wagowo-wzrostowy – 16,52), oraz 30 studentek Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach z grupy kontrolnej (średni wiek wyniósł 20,30; średni wskaźnik wagowo-wzrostowy – 20,46). Badania prowadzono w Ośrodku Leczenia Nerwic i Zaburzeń Jedzenia „Dąbrówka” w Gliwicach (wśród badanych znajdowały się także byłe pacjentki Oddziału Psychiatrii Wieku Rozwojowego w Sosnowcu). Do zebrania materiału badawczego posłużono się Goal Importance and Facilitation Scale (GIFS) Maesa i in. oraz Szpitalną Skalą Lęku i Depresji Zigmonda i Snaitha. Badane chorujące na anoreksję w porównaniu ze zdrowymi dziewczętami skupiały się w większym stopniu na celach życiowych związanych z unikaniem nieprzyjemności (m.in. sytuacji stresowych, chorób, przekraczania reguł społecznych), rozwojem intelektualnym (m.in. zaspokajanie własnej ciekawości intelektualnej, unikanie banalnego myślenia) oraz społecznym (m.in. pragnienie aprobaty otoczenia, przynależność do grupy). Jednocześnie w grupie eksperymentalnej stwierdzono wyższe wyniki w skalach dotyczących trudności w osiąganiu powyższych celów. Dowiedziono również, że cele związane z rozwojem społecznym oraz trudności w unikaniu nieprzyjemności łączyły się z objawami depresji w grupie klinicznej. Natomiast objawy lęku występowały w zależności od celów dotyczących rozwoju społecznego oraz intelektualnego. Na podstawie wyników badania wysnuto wniosek, że doświadczenie porażki było czynnikiem powodującym największe natężenie lęku z powodu bezpośredniego wpływu na samoocenę i samoakceptację.