Celem badania było uchwycenie związku między cechami i warunkami rodziny niepełnej a stylem komunikowania oraz wymiarami inteligencji emocjonalnej dorastających dzieci. Badaniem objęto rodziny samotnych matek z południowej Polski, rozpatrując je jako diady homogeniczne i heterogeniczne pod względem płci (matka – córka, matka – syn). W badaniu wykorzystano Skalę Komunikowania się Rodziców z Dorastającymi Dziećmi Olsona (1979) oraz Popularny Kwestionariusz Inteligencji Emocjonalnej (EIPQ). Pomiarami objęto łącznie 198 osób, w tym 99 samotnych matek, 64 córki i 35 synów. Wyniki badania ujawniły dodatni związek (nieistotny statystycznie) między otwartością komunikacji w diadzie z synem a wykształceniem i miejscem zamieszkania matki. Również dodatnią zależność (nieistotną statystycznie) stwierdzono między wiekiem matki a komunikacją z trudnościami. Ujemny związek łączył czas nieobecności ojca z komunikacją z trudnościami w diadzie heterogenicznej. Tak w diadzie homogenicznej, jak i heterogenicznej, matki wykształcone i z miasta lepiej kontrolowały jawność komunikacji, przy czym czas nieobecności ojca negatywnie korelował z wynikami komunikacji w parze z synem i również negatywnie – z jakością komunikacji w parze z córką. Wyniki pozwoliły również potwierdzić dodatni i istotny statystycznie związek między wykształceniem, liczbą dzieci, czasem nieobecności ojca oraz miejscem zamieszkania a wymiarami inteligencji emocjonalnej synów. Związek taki łączył wykształcenie z akceptowaniem i wykorzystywaniem własnych emocji w działaniu, liczbę dzieci i czas nieobecności ojca ze świadomą kontrolą emocji oraz miejsce zamieszkania z rozpoznawaniem i rozumieniem emocji innych. W przypadku córek nie wykazano istotnych statystycznie związków między cechami rodziny a ich inteligencją emocjonalną.