Badanie miało charakter pilotażowy, jego głównym celem była weryfikacja opracowanego narzędzia do określania sądów na temat kompetencji kluczowych najważniejszych partnerów edukacji – Skali Subiektywnej Oceny Kompetencji Kluczowych (SSOKK) w wersji dla Rodziców (SSOKK-R), Uczniów (SSOKK-U) oraz Nauczycieli (SSOKK-N). Cały zestaw składa się z 12 odrębnych skal przeznaczonych dla uczniów kończących jeden z czterech etapów kształcenia, czyli dla uczniów klas trzecich i klas szóstych szkoły podstawowej, klas trzecich gimnazjum oraz ostatniej klasy szkoły średniej (technikum lub liceum ogólnokształcącego). Badanie przeprowadzono w kilkunastu szkołach podstawowych z województwa podlaskiego, funkcjonujących w dużym, średnim i małym mieście oraz na wsi. Łącznie przebadano 281 uczniów klas trzecich i 369 uczniów klas szóstych szkół podstawowych oraz 602 rodziców i 593 nauczycieli. W zakresie oceny stopnia ważności kompetencji uczenia się stwierdzono, że uczniowie klas trzecich i szóstych wysoko cenili swoje kompetencje, podobnie ich rodzice i nauczyciele. Największą wagę do kompetencji uczenia się przykładali nauczyciele klas trzecich. Wskaźnik samooceny osiągniętego poziomu kompetencji uczenia się okazał się średnio wyższy w grupie uczniów klas trzecich niż szóstych. Analogiczne różnice dzieliły oceny rodziców i nauczycieli uczniów młodszych i starszych. Rodzice uczniów klas szóstych najwyżej oceniali poziom tej kompetencji u swoich dzieci. Uczniowie klas trzecich przypisali sobie najwyższe noty w zakresie samooceny poziomu motywacji do zdobywania w przyszłości wysokiego poziomu kompetencji uczenia się. Zdecydowanie niżej ocenili ten poziom motywacji rodzice uczniów klas trzecich i szóstych. Wszyscy respondenci zapatrywali się optymistycznie na przyszłość w zakresie prawdopodobieństwa uzyskania przez badanych uczniów wysokiego poziomu kompetencji uczenia się. Niższy był jednak stopień optymizmu starszych uczniów, ich rodziców i nauczycieli. W zakresie przypisywania odpowiedzialności za rozwój/poziom kompetencji uczenia się uczniów stwierdzono, że uczniowie klas trzecich największą odpowiedzialność przypisywali szkole i nauczycielowi. Z kolei sami nauczyciele, szczególnie klas starszych, przypisali szkole i sobie samym najmniejszą liczbę punktów. Najbardziej odpowiedzialni za rozwój i poziom kompetencji uczniów czuli się rodzice uczniów klas trzecich. Z kolei nauczyciele klas szóstych przypisywali rodzicom najmniejszą odpowiedzialność. Stwierdzono brak lub małą korelację między samooceną uczniów a ocenami ich rodziców oraz nauczycieli. Oznaczało to, że opiniom uczniów nie towarzyszyły podobne opinie rodziców i nauczycieli.