Celem badania była analiza obrazu Ja dzieci w wieku 9 lat. Dodatkowo sformułowano następujące pytania badawcze: Czy opowiadania dzieci o sobie mają już pełną narracyjną strukturę? Czy autonarracje charakteryzują się pewną ogólną stałością treści? Czy w zależności od kontekstu społecznego te same dzieci prezentują inny obraz siebie? Czy i w jakim zakresie Ja prywatne dziecka różni się od jego Ja publicznego? W badaniu wykorzystano metody jakościowe i ilościowe. Próba liczyła 37 dzieci (w tym 20 dziewczynek i 17 chłopców). Respondenci uczęszczali do Szkoły Podstawowej nr 16 w Białymstoku. Zadaniem badanych dzieci było opowiedzenie o sobie w dwóch różnych kontekstach społecznych. W pierwszej sytuacji poproszono o opowiedzenie o sobie w związku z tworzeniem filmu na temat dzieci w wieku wczesnoszkolnym (wypowiedzi respondentów nagrywano). W drugiej sytuacji poproszono o zaprezentowanie Ja prywatnego za pośrednictwem rysunku (podczas wykonywania pracy uczniom towarzyszyła nauczycielka, a wypowiedzi nagrywano na dyktafon). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że dziewięciolatki bardzo rzadko opowiadały o swoim zdrowiu, temperamencie, religii, zdolnościach czy kompetencjach szkolnych. Respondenci najchętniej opowiadali o tym, co robią lub lubią robić. Odnotowano również dużo informacji dotyczących stanu posiadania dzieci (większość stanowiły informacje o kolegach i koleżankach). Jednocześnie nie zaobserwowano istotnych różnic treści informacji w zakresie Ja prywatnego i Ja publicznego.