Celem badania było określenie stopnia przystosowania do przedszkola dzieci w wieku sześciu lat pochodzących z rodzin niepełnych. Próbę badawczą stanowiło 130 dzieci (w tym 65 z rodzin niepełnych jako grupa eksperymentalna oraz 65 z rodzin pełnych jako grupa porównawcza), które uczęszczały do 12 lubelskich przedszkoli. Analizy przystosowania badanych dokonano za pomocą Kwestionariusza CBI E. Schaefera i M. Aaronson w adaptacji J. Rembowskiego. W wyniku porównania obu grup stwierdzono, że dzieci z rodzin niepełnych uzyskały nieco niższy wynik w zakresie pozytywnych przejawów przystosowania społecznego niż dzieci z rodzin pełnych. Wykazano, że cechami najbardziej różnicującymi badanych z grupy eksperymentalnej i porównawczej były taktowne postępowanie, zawziętość i nadruchliwość (niekorzystne zachowania były bardziej nasilone u badanych z grupy eksperymentalnej). Najmniej różnicującymi okazały się zażenowanie – nieśmiałość oraz odsuwanie się. Analiza wyników pozwoliła stwierdzić, że mimo braku codziennych kontaktów z jednym z rodziców dzieci z rodzin niepełnych nie zamykały się w sobie i dążyły do kontaktu z innymi ludźmi. Różnice zaobserwowano natomiast w zakresie zachowania i nastawienia do obowiązków – większą obowiązkowość przejawiali badani z grupy kontrolnej. Niższy wynik końcowy dzieci z rodzin niepełnych w porównaniu z rówieśnikami z rodzin pełnych dowiódł gorszego przystosowania społecznego do przedszkola. W obu grupach zauważono wyższy poziom przystosowania u dziewczynek, które cechowała większa towarzyskość, otwartość oraz skrupulatność w wypełnianiu obowiązków. Uwagę zwróciły także większa niż chłopców nerwowość oraz zawziętość dziewczynek.