Celem badania było określenie korelacji między liczbą samookaleczeń w ciągu całego życia (miarą której była liczba blizn lub/i śladów na ciele), deklarowaną liczbą samouszkodzeń w ciągu ostatnich trzech miesięcy, sposobem, lokalizacją oraz stopniem głębokości samookaleczeń a poziomem agresji wśród młodzieży w wieku 14-18 lat. Próbę badawczą stanowiła grupa 67 osób, rekrutowanych spośród młodzieżowych ośrodków wychowawczych, młodzieżowych ośrodków socjoterapii oraz domów rodzinnych. Badanych podzielono na dwie grupy: badawczą, liczącą 42 osoby wykazujące zachowania autoagresywne; kontrolną, liczącą 25 osób niewykazujących takich zachowań. W celu ustalenia poziomu agresywności posłużono się Kwestionariuszem Bussa-Durkee. Na podstawie zgromadzonego materiału dowiedziono istnienia związku między występowaniem zachowań autoagresywnych a nasileniem poszczególnych odmian agresywności kierowanej na otoczenie. Wśród osób z grupy eksperymentalnej zaobserwowano istotnie wyższy poziom agresywności ogólnej oraz jej poszczególnych odmian. Zanotowano ponadto niższy poziom samokontroli uczucia złości kierowanej na zewnątrz, a także wyższy poziom wrogości interpersonalnej. Wykazano silną korelację między zachowaniami autoagresywnymi a istotnym nasileniem przewlekłego uczucia złości. Dowiedziono, że występowanie zachowań autoagresywnych wiąże się nie tylko z agresywnością fizyczną, ale również z podejrzliwością, negatywizmem, urazą, agresywnością słowną oraz drażliwością. Na podstawie wyników badania dowiedziono także korelacji między dokonywaniem samouszkodzeń i zachowaniami autoagresywnymi ze wzmożoną agresywnością skierowaną na osoby trzecie. W związku z tym sformułowano postulat działań terapeutycznych nakierowanych na zminimalizowanie autoagresji i agresji wobec otoczenia.