Celem badania było określenie poziomu dystansu społecznego do osób upośledzonych w grupie 100 studentów pierwszego semestru pedagogiki, czyli osób, które nie przeszły jeszcze kursu programowego z pedagogiki specjalnej. Respondenci pochodzili z dwóch środowisk – wielokulturowego (powiaty cieszyński, pszczyński i bielski) oraz monokulturowego (powiaty sosnowiecki, będziński i zawierciański). Założono, że rodzaj środowiska kulturowego będzie warunkował poziom dystansu społecznego wykazywanego przez badanych. Środowisko wielokulturowe jako dające więcej okazji do kontaktów z Innym miałoby ten dystans zmniejszać poprzez zwiększenie gotowości do akceptacji odmienności postaw i systemów wartości. Odwrotna zależność miała z kolei cechować pochodzenie ze środowiska jednolitego kulturowo. W badaniu zastosowano skalę E. Bogardusa do pomiaru skłonności ludzi do uczestniczenia w stosunkach społecznych z innymi grupami ludzi. Wyniki badania ujawniły stosunkowo niewielki dystans respondentów do osób upośledzonych umysłowo. Ogółem 64% badanych wyraziło w sposób zdecydowany akceptację osoby upośledzonej umysłowo jako członka rodziny, a 32% zaznaczyły odpowiedź: raczej tak. Studenci ze środowiska wielokulturowego częściej wybierali odpowiedź zdecydowanie tak niż raczej tak, odwrotnie studenci ze środowiska monokulturowego. Różnice między dystansem obu grup wobec niepełnosprawnych rosły wraz ze wzrostem intensyfikacji zawartej w pytaniach o bliskość kontaktu, co obrazowały odpowiedzi na pytanie o akceptację budowy w bliskim sąsiedztwie domu pomocy społecznej dla osób z upośledzeniem umysłowym.