Badanie miało na celu charakterystykę szans edukacyjnych dziecka wiejskiego na przykładzie uczniów Publicznego Gimnazjum w Gminnym Zespole Szkół w Łagowie (województwo świętokrzyskie). W badaniu wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego oraz technikę ankiety, którymi objęto 100 uczniów, w tym 45 dziewcząt i 55 chłopców. Większość badanych pochodziła z rodzin pełnych i najczęściej posiadała dwójkę rodzeństwa. Matki respondentów miały na ogół wykształcenie średnie i pracowały we własnym gospodarstwie rolnym, a ojcowie – zasadnicze zawodowe i pracowali poza miejscem zamieszkania. Sytuacja materialna rodziny badanych była na ogół dobra. Respondenci mieli najczęściej dobre lub bardzo dobre relacje z rodzicami. Zdecydowana większość rodziców wykazywała zainteresowanie wynikami dziecka w nauce i kontrolowała je w ramach wywiadówek lub rozmów z dziećmi. Połowa uczniów posiadała własny pokój, pozostali dzielili najczęściej pokój z rodzeństwem. Znaczna większość posiadała podręczniki, zeszyty przedmiotowe i zeszyty ćwiczeń, a także przybory matematyczne. Nieco ponad połowa posiadała również domową biblioteczkę. Najrzadziej deklarowano posiadanie materiałów do prac plastycznych i technicznych. Dostęp badanych do instytucji kulturalnych dotyczył połowy badanych, 23% twierdziło, że korzysta z nich raz na pół roku. Wizyty w instytucjach kulturalnych najczęściej inicjowały koleżanki i koledzy. Badani lubili się uczyć, ale najczęściej tylko w szkole, nie podejmowali żadnych form edukacji pozaszkolnej, z którymi miało do czynienia jedynie 35% badanych. Planując swoją dalszą edukację, respondenci wybierali najczęściej technikum (37%), następnie zasadniczą szkołę zawodową (29%) i liceum ogólnokształcące (27%). Wśród zajęć dodatkowych oferowanych przez szkołę uczniowie najczęściej uczestniczyli w zajęciach wyrównawczych (33%) lub nie uczestniczyli w żadnych (31%). Wymieniano również koła zainteresowań, zajęcia pozalekcyjne i SKS. Swoje szanse edukacyjne połowa badanych oceniała dobrze, 40% jako średnie/przeciętne. Jedynie siedmiu uczniów twierdziło, że ich szanse są bardzo dobre. Dwóch badanych zadeklarowało, że ich szanse są złe, a jeden – że bardzo złe. Im wyższe było poczucie szczęścia badanych, tym wyżej oceniali oni swoje szanse edukacyjne. Najczęściej uczniowie czuli się dość szczęśliwi (48%).