W artykule zreferowano wyniki trzech badań. Pierwsze z nich, Wkraczanie w dorosłość a punktualność zadań rozwojowych, przeprowadzono w celu znalezienia odpowiedzi na następujące pytania: Czy i jakie zadania rozwojowe nie są podejmowane przez badanych i czy występują różnice w tym zakresie między osobami wkraczającymi w dorosłość i młodymi dorosłymi? Czy występują różnice w ocenie punktualności realizacji zadań rozwojowych między osobami wkraczającymi w dorosłość i młodymi dorosłymi? Czy występują różnice w ocenie punktualności realizacji zadań rozwojowych między osobami sprawnymi i osobami z różnymi ograniczeniami sprawności? Badaniem objęto 147 osób w wieku od 21 do 39 lat (w tym: 71 mężczyzn oraz 76 kobiet). Badani zostali podzieleni na dwie grupy: 74 osoby w wieku od 21 do 28 lat (35 mężczyzn i 39 kobiet) – okres wkraczania w dorosłość; 73 osoby w wieku od 29 do 39 lat (36 mężczyzn i 37 kobiet) – okres wczesnej dorosłości. Spośród wszystkich badanych 72% stanowiły osoby z różnymi fizycznymi ograniczeniami. Do zebrania materiału badawczego posłużono się Kwestionariuszem Poczucia Punktualności Zdarzeń Życiowych własnego autorstwa. W wyniku badania stwierdzono, że badani z grupy wkraczających w dorosłość w porównaniu z młodymi dorosłymi realizowali znacznie mniej zadań. W obu grupach zanotowano także różnice pod względem poczucia punktualności – mniejsze poczucie punktualności przejawiali młodsi badani. Analiza uzyskanego materiału pozwoliła zaobserwować postępujący wraz z wiekiem wzrost zarówno liczby realizowanych zadań, jak i poczucia punktualności. U osób z ograniczeniami sprawności zanotowano istotnie wyższe, w porównaniu z osobami sprawnymi, poczucie opóźnienia realizacji zadań rozwojowych. Przedmiot badań M. Rękosiewicz Wkraczanie w dorosłość a niepełnosprawność intelektualna stanowiło porównanie osób niepełnosprawnych intelektualnie oraz osób sprawnych pod względem wymiarów oraz statusu tożsamości w okresie późnej adolescencji i wyłaniającej się dorosłości. Próbę badawczą stanowiły poszczególne grupy: grupa A – 72 osoby sprawne intelektualnie w fazie późnej adolescencji (16-19 lat); grupa B – sześć osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim w fazie adolescencji (16-19 lat); grupa C – 73 osoby sprawne intelektualnie w fazie wyłaniającej się dorosłości (20-25 lat); grupa D – sześć osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim w fazie wyłaniającej się dorosłości (20-25 lat). Badaniem objęto ogółem 157 osób (w tym 145 osób sprawnych intelektualnie oraz 12 z niepełnosprawnością). Do zebrania materiału badawczego posłużono się Skalą Wymiarów Rozwoju Tożsamości K. Luyckxa i wsp. (w obu grupach osób sprawnych) oraz indywidualnym wywiadem pogłębionym, opierającym się na idei pięciu wymiarów tożsamości zgodnie ze skalą DIDS (w obu grupach osób niepełnosprawnych). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono istotne różnice pod względem wieku między wszystkimi grupami. Wykazano, że osoby młodsze cechował statystycznie wyższy poziom eksploracji ruminacyjnyej oraz niższy poziom podejmowania zobowiązań i identyfikacji ze zobowiązaniami niż osoby starsze. Istotne statystycznie różnice ujawniło także porównanie wyników osób sprawnych i niepełnosprawnych. Niższe wyniki w skalach eksploracji wszerz, eksploracji w głąb, podejmowania zobowiązań i identyfikacji ze zobowiązaniami osiągnęły osoby niepełnosprawne. Analiza wyników dotyczących statusu tożsamości pozwoliła stwierdzić, że u osób młodszych (bez względu na stopień sprawności) częściej występowały mniej „domknięte” statusy tożsamości, takie jak moratoryjna, rozproszona i ruminacyjna, natomiast u osób starszych – statusy bardziej „domknięte”, czyli tożsamość nadana oraz osiągnięta. Przedmiot badania K. Piotrowskiego Wkraczanie w dorosłość a tożsamość stanowiła analiza występowania kryteriów dorosłości (podjęcie ról społecznych, poczucie dorosłości oraz właściwości tożsamości) u osób znajdujących się w różnych okresach rozwoju (późna adolescencja, wyłaniająca się dorosłość, wczesna dorosłość). Badaniem objęto 358 osób w wieku od 18 do 30 lat (w tym: 115 mężczyzn i 243 kobiety). Badanych podzielono w zależności od okresu rozwojowego na następujące grupy: okres adolescencji – 142 osoby w wieku 18-20 lat (61 mężczyzn i 81 kobiet) – wszyscy badani byli uczniami szkół średnich; okres wyłaniającej się dorosłości – 109 osób w wieku 21-28 lat (30 mężczyzn i 79 kobiet) – wszyscy badani byli studentami studiów stacjonarnych; okres wczesnej dorosłości – 107 osób w wieku 21-30 lat (24 mężczyzn i 83 kobiet) – w trakcie badania żadna osoba nie kontynuowała szkolnej edukacji. Do zebrania materiału badawczego posłużono się Skalą Subiektywnej Dorosłości oraz Skalą Wymiarów Rozwoju Tożsamości. W wyniku badania wykazano, że najmniejsza liczba realizowanych ról społecznych wystąpiła w grupie adolescentów. O kształtowaniu się dorosłości w tej grupie świadczyło jedynie tworzenie związków partnerskich. Najwyższy wynik podejmowanych ról społecznych należał do osób znajdujących się w okresie wczesnej dorosłości. Odpowiedzi badanych pozwoliły także stwierdzić niższy poziom poczucia samodzielności oraz intymności w okresie adolescencji oraz wyłaniającej się dorosłości w porównaniu z okresem wczesnej dorosłości. Osoby z ostatniej grupy cechowało również najwyższe poczucie dorosłości. Analiza wyników ujawniła, że poziom eksploracji był najwyższy w okresie adolescencji, a najniższy w okresie wczesnej dorosłości. Dodatkowo zanotowano wpływ płci jako czynnika różnicującego styl wkraczania w dorosłość. Okazało się, że kobiety wyrażają znacznie wyższą gotowość do tworzenia bliskich i trwałych związków partnerskich oraz cechuje je wyższe natężenie eksploracji.