Badanie miało charakter eksperymentalny, a jego celem było określenie zakresu, w jakim zróżnicowane oczekiwania nauczycieli wpływają na adekwatność kierowanych wobec uczniów sprzężeń zwrotnych. Za adekwatne uznano te oddziaływania, które zostały przez badanych ocenione jako skuteczne, wysoce atrakcyjne w przypadku nagród lub wysoce awersyjne w przypadku kar, często stosowane w praktyce oraz o sile współmiernej z oceną zachowań uczniów. W badaniu oszacowano również moderujący wpływ prywatnych koncepcji wychowania nauczycieli. Uczestnikami eksperymentu byli nauczyciele studiujących w Akademii Pedagogicznej im. KEN w Krakowie, Akademii Świętokrzyskiej, Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz uczestnicy kursów kwalifikacyjnych, organizowanych przez Małopolskie Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Badaniem objęto ogółem 150 osób, w tym 147 kobiet. Wszyscy badani pracowali w instytucjach oświatowych (33,3% – w przedszkolach, 52,7% – w szkołach podstawowych, 14% – w gimnazjach i szkołach specjalnych). Staż pracy wyniósł średnio 7,82 roku. Na postępowanie eksperymentalne składały się: kontrola preferencji behawioralnych nauczycieli przy wykorzystaniu Skali Preferencji Behawioralnych dla Nauczycieli-1 (SPBN-1) oraz Skali Preferencji Behawioralnych dla Nauczycieli-2 (SPBN-2); indukcja – badanych podzielono na cztery grupy eksperymentalne i jedną kontrolną; grupy eksperymentalne poinformowano o statusie społeczno-ekonomicznym i poziomie inteligencji dziecka, które później zostało zaprezentowane na nagraniach w dwóch wariantach (zachowanie zgodne z normami społecznymi i niezgodne z nimi); na koniec dokonano pomiaru oczekiwań nauczycieli dotyczących przyszłych osiągnięć szkolnych i wychowawczych oraz potencjalnych sukcesów dziecka w dorosłym życiu; komunikowanie oczekiwań interpersonalnych nauczycieli – badanym zaprezentowano ponownie nagranie i wykonano pomiar aprobaty wobec zachowania dziecka, siły reakcji wychowawczych wobec tych zachowań oraz prawdopodobieństwa zastosowania określonych reakcji wychowawczych. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że nauczyciele ze wszystkich grup starali się reagować na nieakceptowane społecznie zachowanie uczniów w sposób adekwatny z punktu widzenia subiektywnej oceny postępowania dzieci oraz jakości podejmowanych działań wychowawczych. Najchętniej korzystano z metod awersyjnych. Tego rodzaju reakcja była szczególnie wyraźna u nauczycieli o niższych oczekiwaniach w stosunku do uczniów. Deklarowana przez badanych z tej grupy optymalna siła reakcji była silnie powiązana z negatywną oceną dzieci, a dobór oddziaływań karzących – podyktowany oceną efektywności. W przypadku nauczycieli o wysokich oczekiwaniach w stosunku do podopiecznych siła reakcji wychowawczej nie była powiązana z oceną postępowania uczniów. Badani z tej grupy byli również bardziej skłonni stosować wysoce atrakcyjne nagrody w przypadku zachowania zgodnego z normami społecznymi. W zakresie moderującego wpływu prywatnych teorii wychowania stwierdzono, że w przypadku nauczycieli o wysokich oczekiwaniach po kary sięgały częściej osoby o orientacji permisywnej, po nagrody zaś – dyrektywnej. Wraz z obniżaniem się oczekiwań badanych kierunek tej relacji ulegał odwróceniu.