Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji następujących hipotez: lepsze dopasowanie zawodowe będzie skutkowało niższym poziomem stresu; lepsze dopasowanie zawodowe będzie skutkowało wyższym poziomem nadziei na sukces, pomiędzy poziomem stresu (nastroju negatywnego) a nadzieją na sukces wystąpi ujemna korelacja.  Próbę badawczą stanowiło 89 osób (w tym 67 kobiet oraz 22 mężczyzn). Spośród badanych ponad połowa (51 osób) była studentami pedagogiki Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie, pozostałe osoby były pracownikami trzech warszawskich firm. Wszyscy uczestnicy badania byli aktywni zawodowo w pełnym wymiarze godzin. W badaniu posłużono się Kwestionariuszem Preferencji Zawodowych J. Hollanda w adaptacji C. Nosala, Z. Piskorza oraz K. Świątnickiego; Kwestionariuszem Nadziei na Sukces C.R. Snydera w adaptacji M. Łaguny, J. Trzebińskiego oraz M. Zięby, a także listą przymiotnikową PANAS (Positive Affect – Negative Affect Schedule). W wyniku przeprowadzonego badania częściowo potwierdzono hipotezę o różnicy w poziomie stresu między osobami niedopasowanymi a dopasowanymi zawodowo. Największe zróżnicowanie zanotowano między osobami najbardziej dopasowanymi i niedopasowanymi. Nie stwierdzono istotnej różnicy w poziomie nastroju negatywnego między osobami średnio dopasowanymi i najmniej dopasowanymi. Analiza materiału pozwoliła także częściowo potwierdzić prawidłowość drugiej hipotezy. Odpowiedzi ankietowanych wykazały, że wraz z poziomem dopasowania zawodowego spadał także poziom nadziei na sukces. W przypadku hipotezy trzeciej uzyskane wyniki potwierdziły jej trafność. Analiza zmiennych ujawniła, że im wyższy poziom nadziei na sukces osiągali badani, tym charakteryzował ich mniejszy poziom nastroju negatywnego.