Przedmiot badania stanowiła analiza poglądów różnych grup osób (matek, ojców, nauczycieli oraz pracowników niepedagogicznych) wobec seksualności osób niepełnosprawnych intelektualnie. Do zebrania materiału zastosowano własne narzędzie badawcze – Skalę Postaw wobec Seksualności Osób z Upośledzeniem Umysłowym. Badanie prowadzono w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 2 w Lublinie oraz Dziennym Centrum Aktywności, Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Siedlcach, w Stoku Lackim oraz Hrubieszowie. Spośród 80 kwestionariuszy skierowanych do pracowników niepedagogicznych oraz 200 skierowanych do nauczycieli i rodziców do analizy zakwalifikowano: 33 kwestionariusze wypełnione przez pracowników niepedagogicznych, 67 przez nauczycieli oraz 42 przez rodziców. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że respondenci ze wszystkich grup uznali seks za pozytywny aspekt życia, nie kwestionując potrzeby bliskości zarówno emocjonalnej, jak i fizycznej osób niepełnosprawnych. Zanotowano jednak pewne różnice w postrzeganiu realizacji tych potrzeb przez poszczególne grupy. Wykazano, że jedynie ojcowie uważali je za niemożliwe do zrealizowania w takim samym stopniu jak potrzeby osób pełnosprawnych, jednocześnie zaznaczali, że wartościowy człowiek nie musi posiadać rodziny. Jednak najbardziej pesymistyczny pogląd na przyszłość osób niepełnosprawnych okazali się mieć nauczyciele i wychowawcy. Zwrócono także uwagę na dodatkową kategorię cielesną w wychowaniu seksualnym. Odpowiedzi wszystkich respondentów jednoznacznie zaprzeczyły postrzeganiu osób z niepełnosprawnością intelektualną jako osób pozbawionych sfery seksualności oraz twierdzeniu, że wykorzystywanie ich seksualne jest mniejszym przestępstwem niż wykorzystywanie osób pełnosprawnych.