Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji następujących hipotez: 1) Stresory w pracy są dodatnio związane z wypaleniem zawodowym. 2) Wsparcie społeczne jest ujemnie związane z wypaleniem zawodowym. 3) Wsparcie społeczne buforuje efekt stresorów w pracę na wypalenie zawodowe. 4) Zaangażowanie w pracę mediuje związek między stresorami w pracę i wypaleniem zawodowym. Próbę badawczą stanowili przedstawiciele pięciu grup zawodowych: nauczyciele (N = 121), personel medyczny (N = 115), menedżerowie (N = 71), policjanci (N = 70), dziennikarze (N = 69). Badaniem objęto w sumie 446 osób (61% stanowiły kobiety, 39% mężczyźni), w wieku od 20 do 68 lat, ze stażem pracy wynoszącym od roku do 45 lat. Do zebrania materiału badawczego zastosowano sześć standardowych kwestionariuszy, mierzących m.in. konflikty interpersonalne, ograniczenia organizacyjne czy obciążenie pracą. Wykorzystano ponadto Wielowymiarową Skalę Spostrzeganego Wsparcia Społecznego UWES (Utrecht Work Engagement Scale), skalę mierzącą zaangażowanie oraz OLBI (Oldenburg Burnout Inventory) skalę określającą poziom wypalenia zawodowego. W wyniku przeprowadzonego badania potwierdzono w znacznej części sformułowane hipotezy. Wykazano, że stresory pozytywnie korelowały z wypaleniem zawodowym, natomiast wsparcie społeczne było negatywnie związane z procesem wypalenia. Zwrócono uwagę na powiązania stresorów w pracy z zaangażowaniem. Dowiedziono, że konflikty interpersonalne i ograniczenia organizacyjne wpływały negatywnie, natomiast obciążenie pracą – dodatnio. Na podstawie uzyskanego materiału stwierdzono, że najsilniej zaangażowani w pracę byli menedżerowie o średnim poziomie obciążenia pracą.