Autor artykułu omawia znaczenie więzi rodzinnych dla prawidłowego funkcjonowania dziecka. Rodzice – poprzez wzory osobowe, interakcje, wzajemne powiązania – przyczyniają się do fizycznego, psychicznego i społecznego rozwoju swoich dzieci. Jednocześnie to z rodziny dziecko wynosi wartości, normy i wzory zachowań, które funkcjonują w społeczeństwie. Także w rodzinie tkwią czynniki powodujące niedostosowanie społeczne dziecka – dzieci obserwują zachowania rodziców sprzeczne z akceptowanymi społecznie normami postępowania, narastają konflikty dzieci z rodzicami, dziecko żywi coraz bardziej negatywne uczucia, które przekształcają się we frustrację w formie agresji. Niskie poczucie wartości, spowodowane brakiem zaspokojenia potrzeb emocjonalnych, skutkuje poczuciem osamotnienia. Osamotnionym dzieciom nie zależy na dobrych wynikach w nauce; uczniowie tacy są bierni i niechętni, wykazują mało inicjatywy, stają się apatyczni, mają trudności z koncentracją, są nadpobudliwi ruchowo. W sytuacjach krańcowych dochodzi do fizycznego albo psychicznego maltretowania dzieci w domach (Cudak, 1998). Dzieci z rodzin niepełnych są spragnione kontaktu i więzi emocjonalnych z obojgiem rodziców, a nie tylko z jednym, pod którego opieką pozostają. Zaburzenia w sferze emocjonalnej dzieci mogą wynikać także z takich zachowań rodziców jak brak wsparcia i pomocy w trudnych sytuacjach, niedostateczne interesowanie się problemami edukacyjnymi dzieci, nadmierna kontrola, wymaganie perfekcyjnych zachowań. Takie postępowanie wykształca w dzieciach poczucie winy, lęk, stres, brak motywacji do aktywności oraz osamotnienie w rodzinie. Dzieci nadmiernie kontrolowane izolują się społecznie i emocjonalnie w środowisku rówieśniczym i rodzinnym (Cudak, 2007).