Celem badania było zweryfikowanie hipotezy, zgodnie z którą pozytywny stosunek młodzieży do religii wpływa na poczucie wyobcowania nastolatków – zmniejsza jego poziom. Badaniu z zastosowaniem Skali Poczucia Alienacji poddano młodzież deklarującą różny stosunek do Boga i Kościoła. Badanych podzielono na trzy grupy: o pozytywnym stosunku do religii, wierzących, ale niepraktykujących, o negatywnym stosunku do religii. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że młodzież o pozytywnym stosunku do religii osiągnęła najniższe wartości ogólnego wskaźnika wyalienowania ze wszystkich badanych grup. Analiza wskaźników szczegółowych ujawniła, że największe różnice pojawiły się w zakresie poczucia bezsensu oraz poczucia anomii, nieco mniejsze zaś w przypadku poczucia osamotnienia. Dla wszystkich trzech wskaźników najniższe wartości osiągnęła grupa osób wierzących i praktykujących, następnie grupa wierzących, ale niepraktykujących, najwyższe zaś – młodzież niewierząca i niepraktykująca. Odmienny rozkład wartości pojawił się w przypadku poczucia samowyobcowania, którego najwyższy poziom prezentowali wierzący niepraktykujący, następnie osoby o pozytywnym stosunku do religii, najniższy zaś – osoby o negatywnym stosunku do religii. Taką samą kolejność stwierdzono w przypadku poczucia bezradności, przy czym różnice były tu nieco mniejsze. Analiza regresji wielokrotnej krokowej, zastosowanej dla zmiennej stosunku do religii oraz zmiennych społeczno-demograficznych badanych, ujawniła, że dla ogólnego poziomu poczucia alienacji istotne były dwie zmienne, czyli sytuacja materialna oraz stosunek do religii.