Badanie przeprowadzono w celu diagnozy poglądów młodych sportowców na temat motywacji i odpowiedzialności za stosowanie dopingu. Próbę badawczą stanowiła grupa siatkarzy (N = 44) oraz zawodniczek (N=26) uprawiających sporty walki (taekwondo, boks) w wieku od 15 do 17 lat (staż treningowy wynosił od czterech do ośmiu lat). Do zebrania materiału badawczego zastosowano anonimową ankietę. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że respondenci częściej obarczali całkowitą odpowiedzialnością za doping zawodnika niż sztab szkoleniowo-medyczny. Wśród badanych mężczyzn średni odsetek odpowiedzialności wyniósł odpowiednio 70% i 61%, natomiast wśród kobiet – 69% i 49%. Wykazano, że niezależnie od płci oraz ocenianej sytuacji badani w równym stopniu unikali sądów w pełni obciążających winą którykolwiek z podmiotów. W opinii ankietowanych czynnikami, które w największym stopniu decydują o zastosowaniu dopingu, okazały się ambicje sportowca oraz presja środowiska sportowego. Dodatkowo wśród badanych mężczyzn zanotowano większą niż u kobiet tendencję do wskazywania ambicji (64% uznało ją za zasadniczy i decydujący powód zastosowania dopingu, podczas gdy opinie kobiet były bardziej zróżnicowane i wahały się od 15 do 50% wskazań). Zaobserwowano również, że żadna z ankietowanych osób nie podała sytuacji materialnej za główną przyczynę złamania normy antydopingowej. Chociaż 40% kobiet określiło motywację finansową jako ważną lub bardzo ważną w podjęciu decyzji o zastosowaniu dopingu. Tym samym wykazano trafniejsze spostrzeganie i ocenianie rzeczywistości przez badane dziewczęta niż chłopców.