Celem badania była diagnoza poziomu agresywności dziewcząt umieszczonych w placówce opiekuńczej o charakterze poprawczym. Badanie prowadzono na terenie Zakładu Poprawczego w Zawierciu, w zakładzie o charakterze półotwartym, do którego przyjmowane są nieletnie w wieku od 13 do 21 lat, najczęściej za kradzieże, pobicia oraz zabójstwa. W badaniu wzięło udział 60 wychowanek, a poziom i kierunek ich agresywności mierzono Inwentarzem Psychologicznym Syndromu Agresji autorstwa Z.B. Gasia. Analizę uzyskanego materiału badawczego oparto na następujących syndromach: samoagresja emocjonalna, samoagresja fizyczna, wrogość wobec otoczenia, nieuświadomione skłonności agresywne, agresja przemieszczona, agresja pośrednia, agresja słowna oraz agresja fizyczna. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że bardzo wysoki poziom samoagresji fizycznej uzyskało 38 osób, natomiast wysoki – 21, co w ogólnej klasyfikacji wyniosło 98,3% badanych dziewcząt. Negatywne nastawienie wobec otoczenia zanotowano na poziomie wysokim u 33 osób, a na bardzo wysokim – u 19 (łącznie 86,7% wszystkich wychowanek). Analiza danych ujawniła ponadto, że nieuświadomione skłonności agresywne dotyczyły na poziomie przeciętnym zachowań 23 respondentek, wysokim – 17, a bardzo wysokim – 19. Do aktów agresji przemieszczonej (m.in. trzaskania drzwiami, uderzania pięścią w stół, niszczenia różnych przedmiotów) dopuszczało się na poziomie wysokim 31 badanych, natomiast bardzo wysokim – 17. Ponadto wykazano, że agresję pośrednią na poziomie wysokim stosowało 86,7% nieletnich, agresję słowną – 56,7%, agresję fizyczną – 80%. Wyniki badania ujawniły również, że ponad połowa wychowanek (63,3%) nie kontrolowała przejawów swojego agresywnego zachowania.