Badanie miało na celu diagnozę stanowiska respondentów wobec stosowania kar cielesnych w stosunku do dzieci oraz ich doświadczeń i obserwacji dotyczących bicia za karę. Posłużono się ankietą audytoryjną, którą objęto 40 rodziców uczniów jednej z warszawskich szkół podstawowych oraz ośmiu rodziców uczniów szkoły podstawowej z Jeleniej Góry. Odpowiedzi badanych ujawniły, że zdecydowani zwolennicy stosowania kar fizycznych liczyli siedem osób, 15 respondentów dopuszczało bicie jedynie w wyjątkowych wypadkach – na przykład w sytuacji narkotyzowania się dziecka. 15 ankietowanych przyznało, że zdarza się im stosować kary cielesne wobec swoich dzieci, 31 osób utrzymywało natomiast, że nie stosują takich kar nigdy. Stwierdzono konsekwencję badanych w udzielaniu odpowiedzi na pytania o stosowanie przez nich różnego rodzaju kar oraz pytania o potencjalne sytuacje wymagające użycia bicia jako kary. Okazało się na przykład, że wszyscy rodzice uciekający się do straszenia potomstwa uznali bicie za zasadne w przypadku spowodowania przez dziecko niecelowego, wynikającego z nieuwagi zniszczenia rzeczy znacznej wartości. Z kolei rodzice stosujący kary w postaci potrząsania stwierdzili, że karcenia wymagają pyskowanie i wulgarne odnoszenie się dziecka do opiekunów. Badani wykazali się znikomą wiedzą i świadomością dotyczącą karcenia. Większość nie orientowała się w obowiązujących rozwiązaniach prawnych i nie znała wpływu niektórych środków wychowawczych stosowanych względem swoich dzieci. 17 osób stwierdziło, że nie można zgodnie z obowiązującym polskim prawem odebrać dziecku zabawki za karę, a 18 osób – posłać dziecka wcześniej spać.