Celem badania było określenie czynników warunkujących wykorzystywanie strategii automotywacji w uczeniu się języka obcego. Objęto nim 304 uczniów liceów oraz studentów Wydziału Etnologii i Nauk o Edukacji (kierunek: pedagogika) i Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W próbie znalazły się 182 kobiety i 113 mężczyzn. Badani uczyli się języka angielskiego, czeskiego, niemieckiego, francuskiego i rosyjskiego. Do pomiaru częstości stosowania strategii samodzielnego motywowania się do nauki wykorzystano Kwestionariusz Strategii Samomotywacji, do pomiaru temperamentu zaś – Kwestionariusz EAS A. Bussa i R. Plomina. Uwzględniono również następujące zmienne (wszystkie mierzone krótkimi kwestionariuszami): motywację, wsparcie autonomii przez rodziców, wsparcie nauczycielskie autonomii uczenia się. Wyniki badania pozwoliły potwierdzić hipotezę o dodatniej zależności między wspieraniem autonomii uczenia się przez nauczycieli a częstością wykorzystywania strategii samomotywacji. Zależność tę stwierdzono zarówno w całej grupie badanych, jak i w grupach wyznaczonych ze względu na płeć. Nauczycielskie wsparcie autonomii uczenia się okazało się zarazem najsilniejszym predyktorem stosowania strategii samodzielnego motywowania się do nauki w opanowywaniu języka obcego. Analogiczną zależność stwierdzono między częstością stosowania strategii automotywacji a motywacją do uczenia się języka obcego, przy czym była ona istotniejsza w grupie mężczyzn (wśród kobiet nie była istotnym predyktorem stosowania strategii samodzielnego motywowania się do nauki). Wpływ oddziaływań rodziców na stosowanie omawianej strategii w nauce języków obcych okazał się bardzo mały. W przypadku temperamentu stwierdzono, że im niższy był wśród kobiet poziom temperamentalnej cechy złości, tym częstsze było stosowanie strategii samomotywacji. W grupie mężczyzn wysoka częstość samodzielnego motywowania się do nauki korelowała z kolei z wysoką aktywnością i niską towarzyskością.