Badanie przeprowadzono w celu analizy korelacji środowiska społeczno-ekonomicznego, w którym wychowują się dzieci, z ich rozwojem somatycznym. Próbę badawczą stanowiło 480 uczennic w wieku od siedmiu do 14 lat, uczęszczających do szkół podstawowych i gimnazjalnych w województwie podkarpackim z różnych ośrodków: dużego miasta (Rzeszów), małego miasta (Łańcut) oraz trzech wsi (Rakszawa, Markowo, Zarzecze). W badaniu zastosowano metodę obserwacji bezpośredniej uczestniczącej, wywiad środowiskowy oraz dokonano pomiaru podstawowych parametrów somatycznych: wysokości ciała, masy ciała i BMI. W wyniku przeprowadzonego badania wykazano, że w wieku od siedmiu do ośmiu lat badane dziewczęta osiągnęły zbliżoną wysokość ciała. Zanotowano nieznacznie wyższe wyniki uczennic pochodzących ze wsi, jednak tendencja ta utrzymywała się jedynie do 10. roku życia. W przedziale wiekowym od 11 do 14 lat stwierdzono, że różnice uległy odwróceniu na korzyść dziewcząt pochodzących z miasta. Ostatecznie zaobserwowano najwyższą wysokość ciała u respondentek z małego miasta, natomiast badane ze wsi okazały się najniższe. Pod względem masy ciała uczennice w wieku od siódmego do dziewiątego roku życia, które wychowywały się na wsi, osiągnęły najwyższe wyniki, podobnie jak badane w wieku 14 lat. W przedziale wiekowym 10-13 lat wyższą masę ciała odnotowano wśród dziewcząt z dużego i małego miasta. Analiza wskaźnika BMI pozwoliła stwierdzić, że respondentki w siódmym roku życia z małego miast i wsi osiągały bardzo zbliżone wyniki (wskaźnik uczennic z dużego miasta był nieznacznie niższy). Natomiast w wieku 14 lat, zgodnie z uzyskanymi danymi, najwyższy wynik charakteryzował dziewczęta pochodzące ze wsi. Zebrany materiał badawczy pozwolił stwierdzić, że środowisko nie było czynnikiem istotnie różnicującym podstawowe cechy somatyczne.