Badanie przeprowadzono w celu weryfikacji następujących hipotez: H1. Pesymiści w większym stopniu niż optymiści są podatni na wyczerpanie emocjonalne. H2. Optymiści w mniejszym stopniu niż pesymiści ulegają depersonalizacji. H3. Pesymiści bardziej, w porównaniu z optymistami, wykazują obniżone poczucie osiągnięć zawodowych. H4. Prawdopodobieństwo wystąpienia u osób starszych wypalenia zawodowego jest mniejsze niż u osób młodszych. Próbę badawczą stanowiło 98 nauczycieli szkół ponadgimnazjalnych (w tym 65 kobiet i 33 mężczyzn, wiek badanych mieścił się w przedziale 26-67 lat, średni staż zawodowy wynosił 17 lat). Wszyscy respondenci pracowali w miastach powyżej 50 tysięcy mieszkańców. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Test Orientacji Życiowej oraz Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego. W wyniku zrealizowanego badania sformułowane założenia zostały potwierdzone częściowo. Odpowiedzi udzielone przez respondentów wykazały istnienie umiarkowanego związku pomiędzy optymizmem a dwoma wymiarami wypalenia: o charakterze ujemnym w przypadku wyczerpania emocjonalnego oraz dodatnim w przypadku osobistego zaangażowania. Potwierdzono tym samym hipotezy H1 i H3, zgodnie z którymi pesymiści w większym stopniu niż optymiści są podatni na wyczerpanie emocjonalne oraz obniżone poczucie osiągnięć zawodowych. Ze względu na bardzo słaby związek korelacyjny między optymizmem a depersonalizacją oraz brak różnic między nauczycielami o niskim i wysokim poziomie optymizmu nie potwierdzono H2. Wykazano, że wszyscy badani nauczyciele w podobnym stopniu stosowali techniki depersonalizacyjne. Nie potwierdzono także hipotezy o związku pomiędzy wymiarami wypalenia zawodowego a wiekiem respondentów.