Celem badania była odpowiedź na pytanie, czy wskaźniki dominacji ręki określane na podstawie różnych metod dają zgodny profil lateralizacji rąk. Próbę badawczą stanowiło 129 osób w wieku od ośmiu do 57 lat (średnia wieku wyniosła 22,5 roku); badanych podzielono na grupy osób: praworęcznych (PR), leworęcznych (LR), przestawionych bez sukcesu (PB) i przestawionych z sukcesem (PS). Ponadto utworzono cztery grupy wiekowe: dzieci (8-12 lat), młodzież (13-18 lat), młodzi dorośli (19-37 lat) oraz starsi dorośli (41-57 lat). Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Edynburski Kwestionariusz Preferencji Ręki oraz Test Wkładania Kołeczków i Tapping (do pomiaru sprawności rąk). W wyniku przeprowadzonego badania wykazano, że najwięcej respondentów przestawionych było w grupie młodych dorosłych, z kolei w grupie dzieci w ogóle nie odnotowano takich osób. Na podstawie uzyskanego materiału stwierdzono również, że najbardziej jednorodną grupą pod względem preferencji ręki były osoby praworęczne (wykonywały one większość czynności ręką dominującą); wśród uczestników leworęcznych natomiast preferencje okazały się bardziej zróżnicowane (w zależności od wykonywanej pracy posługiwali się oni różnymi rękoma). Analiza uzyskanych danych ujawniła ponadto, że dominująca ręka praworęcznych była wyraźnie sprawniejsza od niedominującej, natomiast u leworęcznych sprawność obu rąk była zbliżona. Stwierdzono w związku z tym większą symetryczność rąk (pod względem funkcjonalnym) osób lewo- niż praworęcznych. W przypadku grup przestawionych wyniki badanych PS (przestawionych z sukcesem) okazały się zbliżone do ankietowanych praworęcznych, z kolei odpowiedzi badanych PB (przestawionych bez sukcesu) były zbliżone do wyników osób leworęcznych.