Celem badania było sprawdzenie, czy tożsamość macierzyńska matek słyszących młodzieży głuchej różni się od doświadczania siebie jako matki przez matki młodzieży słyszącej. Próbę badawczą stanowiło 41 matek młodzieży z dysfunkcją słuchu oraz 40 matek młodzieży słyszącej w wieku 18-22 lat. W obu grupach nie zachodziły istotne różnice w wieku i wykształceniu kobiet, liczbie dzieci czy statusie małżeńskim. Do zebrania materiału badawczego wykorzystano Kwestionariusz Tożsamości Macierzyńskiej, Skalę Relacji z Dzieckiem oraz Kwestionariusz Ja-Inni (będący modyfikacją Kwestionariusza Cech wg Jarymowicz). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że matki młodzieży głuchej charakteryzowała w porównaniu z pozostałymi badanymi tendencja do większego zaangażowania (w podskali KTM wyrażonego jako poczucie trudu i wysiłku). Wykazano również, że respondentki wychowujące dzieci z dysfunkcją słuchu cechował „behawioralny” (przejawiający się m.in. przywiązywaniem wagi do konkretnych działań i zadań) charakter relacji z dzieckiem, który dodatnie korelował z poczuciem tożsamości macierzyńskiej w takich wymiarach jak: znaczenie roli matki, kompetencje i satysfakcja. Ujawniono ponadto, że podstawą różnicowania ja-inni dla matek dzieci głuchych było doświadczenie siebie jako osoby wrażliwej, bardziej niepełnosprawnej oraz pomysłowej. Dodatkowo na podstawie analizy danych dotyczących projekcji siebie na innych ludzi stwierdzono, że wymiarami odniesienia dla matek młodzieży głuchej była atrakcyjność fizyczna oraz wymiar zdolności i wiedzy, w związku z czym sformułowano wniosek o ich nieuświadomionym poczuciu niskiej atrakcyjności fizycznej oraz przeświadczeniu o obniżonych możliwości intelektualnych względem matek młodzieży słyszącej.